Hoofdstuk een

à==

Holly drukte de blauwe katoenen trui tegen haar gezicht en werd onmiddellijk getroffen door de vertrouwde geur. Een allesverterend verdriet deed haar maag ineenkrimpen en ze voelde een steek in haar hart. Ze kreeg een brok in haar keel en had het gevoel dat ze stikte. Ze raakte in paniek. Afgezien van het zachte gezoem van de koelkast en het klagende geluid van de verwarmingsbuizen was het stil in huis. Ze was alleen. Toen ze gal proefde, rende ze naar het toilet en knielde op de koude tegels voor de wc-pot.

Gerry was weg en hij zou nooit meer terugkomen. Dat was de werkelijkheid. Ze zou nooit meer met haar handen door zijn zachte haar woelen, ze zou nooit meer tijdens een etentje bij vrienden heimelijk met hem om iets lachen, ze zou zich nooit meer na haar werk huilend in zijn armen werpen omdat ze alleen maar een paar armen om zich heen wilde voelen, ze zou nooit meer naast hem in bed liggen, ze zou nooit meer gewekt worden door zijn niesbuien, ze zou nooit meer zo veel met hem lachen dat ze er buikpijn van kreeg, ze zou nooit meer met hem kibbelen wiens beurt het was om op te staan en het licht uit te doen. Het enige wat ze nog had, was een verzameling herinneringen en een beeld van zijn gezicht dat met de dag vager werd.

Hun plan was heel simpel geweest. Ze zouden de rest van hun leven bij elkaar blijven. Een plan dat volgens iedereen in hun vriendenkring uitvoerbaar was. Behalve geliefden, waren ze ook elkaars beste kameraad en zielsverwanten, en iedereen dacht dat ze voorbestemd waren om de rest van hun leven samen te zijn. Maar op een dag besliste het lot anders.

Het eind was veel te snel gekomen. Nadat Gerry een paar dagen over hoofdpijn had geklaagd, volgde hij Holly’s advies op en ging naar de dokter. Dat gebeurde op een woensdag tijdens de lunchpauze. Ze dachten aan stress of vermoeidheid en dat hij in het ergste geval een bril zou moeten dragen. Dat had Gerry helemaal niet leuk gevonden. Het idee dat hij misschien een bril zou moeten dragen had hem van streek gemaakt. Maar daar had hij zich geen zorgen over hoeven maken, want aan zijn ogen mankeerde niets. Zijn klachten werden veroorzaakt door een hersentumor.

==

Holly spoelde het toilet door. Ze rilde van de kou en kwam bevend overeind. Hij was dertig jaar. Hij was beslist niet de gezondste man van de wereld maar gezond genoeg om... tja, een normaal leven te leiden. Toen hij heel erg ziek was, maakte hij grapjes dat hij niet zo voorzichtig had moeten leven. Dat hij drugs had moeten gebruiken, meer had moeten drinken, meer had moeten reizen, uit vliegtuigen had moeten springen terwijl hij zijn benen met was onthaarde... De lijst was eindeloos lang. Hij maakte er grapjes over, maar Holly kon aan zijn ogen zien dat hij spijt had. Spijt om dingen waar hij nooit de tijd voor had genomen, plekken die hij nooit had bezocht en verdriet om ervaringen die hij zou moeten missen. Had hij spijt van het leven met haar? Holly twijfelde nooit aan zijn liefde, maar vreesde dat hij toch het gevoel had kostbare tijd te hebben verspild.

Ouder worden was iets wat hij wilde bereiken in plaats van iets dat angstaanjagend en onvermijdelijk was. Wat arrogant van hen beiden om het ouder worden nooit als een prestatie en een uitdaging te zien. Ouder worden was juist iets dat ze zo graag wilden vermijden.

Holly liep doelloos van kamer naar kamer en huilde dikke tranen. Haar ogen waren rood en pijnlijk en er leek maar geen eind te komen aan deze avond. In geen enkele kamer vond ze vertroosting, alleen ongewenste stiltes. Ze hoopte dat de zitbank zijn armen naar haar zou uitstrekken, maar zelfs die negeerde haar.

Gerry zou dit niet leuk vinden, dacht ze. Ze haalde diep adem, droogde haar tranen en probeerde zich te vermannen. Nee, Gerry zou dit helemaal niet leuk vinden.

==

Holly’s ogen waren pijnlijk en gezwollen omdat ze de hele nacht had gehuild. Net als alle andere nachten tijdens de afgelopen weken was ze pas heel laat in een rusteloze slaap gevallen. Elke dag ontwaakte ze in een ongemakkelijke houding in of over een meubelstuk, en vandaag was het de bank. En ook vandaag werd ze gewekt door een telefoontje van een bezorgde vriendin of familielid. Ze dachten waarschijnlijk allemaal dat ze niets anders deed dan slapen. Waarom belden ze niet wanneer ze als een zombie lusteloos door het huis zwierf op zoek naar... naar wat? Wat hoopte ze te vinden?

‘Hallo,’ zei ze versuft. Haar stem klonk schor maar ze deed al lang haar best niet meer om zich groot te houden. Haar beste vriend was er niet meer en niemand begreep dat noch een dikke laag make-up, noch een luchtje scheppen, noch uit winkelen gaan de wond in haar hart kon helen.

‘O, neem me niet kwalijk, lieverd. Heb ik je wakker gebeld?’ klonk de bezorgde stem van Holly’s moeder. Altijd hetzelfde gesprek. Haar moeder belde elke ochtend om zich ervan te vergewissen dat ze de nacht in haar eentje had overleefd. Altijd bang haar wakker te bellen en toch altijd weer opgelucht haar te horen ademen, gerustgesteld dat haar dochter de geesten van de nacht had getrotseerd.

‘Nee, ik lag een beetje te doezelen. Het geeft niet.’ Altijd hetzelfde antwoord.

‘Je vader en Declan zijn er niet en ik moest aan jou denken, lieverd.’ Waarom kreeg Holly bij het horen van die troostende, sympathieke stem altijd tranen in haar ogen? In gedachten zag ze het bezorgde gezicht van haar moeder voor zich, de wenkbrauwen samengetrokken en bezorgde rimpels in het voorhoofd. Maar Holly ervoer het niet als een geruststelling. Het herinnerde haar eraan waarom ze bezorgd waren en dat zouden ze niet moeten zijn. Alles zou normaal moeten zijn. Gerry zou hier naast haar moeten zitten en met zijn ogen rollen en haar aan het lachen maken terwijl haar moeder doorratelde. Het gebeurde heel vaak dat Holly de telefoon aan Gerry moest geven omdat ze haar lachen niet meer kon inhouden. En dan praatte hij gewoon verder en negeerde hij Holly terwijl ze de gekste gezichten trok en de raarste dansjes uitvoerde om hem aan het lachen te maken. Maar dat lukte zelden.

Ze zei tijdens het hele gesprek aldoor ‘hmm’ en ‘aha’ maar hoorde geen woord van wat haar moeder zei. ‘Het is een mooie dag, Holly. Het zou je goed doen een eindje te gaan wandelen. Ga een luchtje scheppen.’

‘Ja, misschien.’ Daar was het weer, dé oplossing voor al haar problemen.

‘Misschien kom ik later nog even langs om bij te kletsen.’

‘Nee mam, dat hoeft niet.’

Stilte.

‘Goed... Geef me een belletje als je van gedachten mocht veranderen. Ik heb de hele dag niets te doen.’

‘Goed.’

Weer een stilte.

‘In elk geval bedankt.’

‘Goed dan... Pas goed op jezelf, lieverd.’

‘Ja.’ Holly wilde de hoorn neerleggen toen ze de stem van haar moeder weer hoorde.

‘O, Holly, dat was ik bijna vergeten. Die envelop voor jou ligt hier nog steeds op de keukentafel, je weet wel, waarover ik al eerder heb verteld. Misschien wil je hem komen halen, want hij ligt er nu al weken en je weet nooit of het belangrijk is.’

‘Ik betwijfel het. Het is waarschijnlijk gewoon weer een kaart van iemand die zijn deelneming wil betuigen.’

‘Nee, volgens mij is het geen kaart, liefje. Hij is aan jou geadresseerd en boven je naam staat... Wacht, dan pak ik hem even...’

De hoorn werd neergelegd, Holly hoorde het geluid van hakken die in de richting van de eettafel verdwenen, stoelen die over tegels schraapten, voetstappen die weer dichterbij kwamen, de hoorn die werd opgepakt...

‘Ben je er nog?’

‘Ja.’

‘Bovenaan staat “De Lijst”. Misschien is het van je werk of zo. Als ik jou was zou ik er in elk geval...’

Holly liet de hoorn vallen.

==

==

Hoofdstuk twee

==

‘Gerry, doe het licht uit!’ Holly giechelde terwijl ze naar haar man keek die zich voor haar uitkleedde. Hij danste als een stripper door de kamer en knoopte met zijn lange, ranke vingers langzaam zijn witte overhemd open. Hij keek Holly met één opgetrokken wenkbrauw aan, liet het hemd van zijn schouders glijden, ving het met zijn rechterhand op en slingerde het boven zijn hoofd.

Holly giechelde weer.

‘Het licht uitdoen? En dit allemaal missen?’ grinnikte hij brutaal terwijl hij zijn spieren spande. Hij was geen ijdeltuit maar had alle reden om ijdel te zijn, dacht Holly. Hij had een sterk en goed gevormd lichaam. Zijn lange benen waren gespierd doordat hij uren in de sportschool doorbracht. Hij was niet erg lang maar met zijn een meter vierenzeventig kon hij Holly met haar een meter vijfenzestig een veilig en beschermd gevoel geven. Ze vond het vooral heerlijk dat haar hoofd net tot zijn kin reikte en ze zijn adem zachtjes in haar haar voelde kietelen als ze haar armen om hem heen sloeg.

Haar hart sloeg over toen hij zijn boxershort liet zakken, hem met zijn tenen opving en hem in de richting van het bed schopte.

‘Hieronder is het in elk geval donkerder,’ lachte Holly toen de short op haar hoofd landde. Hij maakte haar altijd aan het lachen. Als ze moe en boos van haar werk kwam, was hij altijd meelevend en luisterde naar haar geklaag. Ze hadden vrijwel nooit ruzie en als ze ruzie hadden dan was het over de meest domme dingen waar ze later altijd vreselijk om moesten lachen, zoals wie het licht in de portiek de hele dag had laten branden of wie ’s avonds vergeten was de wekker te zetten.

Gerry was klaar met zijn striptease en dook in bed. Hij kroop dicht tegen haar aan en schoof zijn steenkoude voeten onder haar benen. ‘Aaargh! Gerry, je voeten zijn net ijsklompen!’ Holly wist uit ervaring dat hij geenszins van plan was van houding te veranderen. ‘Gerry,’ waarschuwde Holly.

‘Holly,’ deed hij haar na.

‘Ben je niet iets vergeten?’

‘Niet dat ik me kan herinneren,’ antwoordde hij ondeugend.

‘Het licht?’

‘O ja, het licht,’ zei hij slaperig en snurkte luid alsof hij in slaap was gevallen.

‘Gerry!’

‘Als ik me goed herinner, moest ik er gisteravond uit.’

‘Ja, maar je stond een seconde geleden nog naast de schakelaar!’

‘Ja... een seconde geleden,’ herhaalde hij.

Holly zuchtte. Ze lag net zo lekker en vond het vreselijk om er weer uit te moeten en haar voeten op de koude, houten vloer te zetten om vervolgens op de tast de weg naar het bed terug te vinden. Ze klakte afkeurend met haar tong.

‘Ik kan het niet altijd doen, Hol. Misschien ben ik er op een dag niet meer en wat dan?’

‘Dan vraag ik mijn nieuwe echtgenoot om het te doen,’ zei Holly verontwaardigd en probeerde zijn koude voeten weg te trappen.

‘Ha!’

‘Of ik probeer eraan te denken en doe het zelf voordat ik naar bed ga.’

Gerry snoof. ‘Laat me niet lachen. Ik zou een briefje op de schakelaar moeten plakken om je eraan te herinneren.’

‘Wat attent van je, maar ik heb liever dat je me gewoon geld nalaat.’

‘En een briefje op de verwarming.’

‘Ha ha.’

‘En op de melk.’

‘Je bent erg geestig, Gerry.’

‘O, en op de ramen, zodat je niet vergeet om ze dicht te doen voordat je naar je werk gaat, anders gaat het inbraakalarm af.’

‘Hé, waarom laat je niet een lijst voor me achter met alles wat ik moet doen als je denkt dat ik het zonder jou niet red?’

‘Dat is geen slecht idee,’ zei hij lachend.

‘Goed, dan zal ik dat klotelicht uitdoen.’ Holly stond met tegenzin op, trok een lelijk gezicht toen ze haar voeten op de steenkoude vloer zette en deed het licht uit. Ze hield haar armen voor zich uit en zocht op de tast naar het bed.

‘Hallo? Holly, ben je verdwaald? Is daar iemand, iemand, iemand...?’ schreeuwde Gerry in het donker.

‘Ja, ik ben... au, au, au!!!’ gilde ze toen ze haar teen tegen het bed stootte. ‘Shit, shit, shit, godver, klote, shit, verdomme!’

Gerry proestte het uit onder het dekbed. ‘Nummer twee op mijn lijst: pas op dat je je teen niet tegen het bed stoot...’

‘O, Gerry, doe niet zo morbide en hou je kop,’ snauwde Holly terwijl ze haar zere voet vasthield.

‘Zal ik er een kusje op geven?’ vroeg hij.

‘Nee, het gaat wel,’ antwoordde Holly mistroostig. ‘Als ik nu mijn voeten even kan warmen...’

‘Aaah! Jezus, het lijken wel ijsklompen!’

‘Hihihi,’ lachte ze gemeen.

==

Dus zo was de grap over de lijst ontstaan. Het was een mal en simpel idee dat ze aan hun beste vrienden Sharon en John McCarthy vertelden. Het was John die Holly, toen ze veertien waren, in de gang van de school had benaderd en de beroemde woorden had gemompeld: ‘Mijn vriend wil weten of je met hem uit wilt.’

Na dagen van eindeloos beraad en spoedbijeenkomsten met haar vriendinnen had Holly ten slotte toegestemd. ‘Ah, doe het nou maar, Holly,’ had Sharon gezegd. ‘Het is zo’n lekker ding en hij heeft in elk geval geen puisten zoals John.’

Wat was Holly nu jaloers op Sharon. Zij en John waren in hetzelfde jaar getrouwd als Holly en Gerry. Holly was met haar drieëntwintig jaar de jongste van het stel, de anderen waren allemaal vierentwintig. Er waren mensen die zeiden dat ze nog te jong was en haar erop wezen dat ze op haar leeftijd de wereld zou moeten bereizen en lol moest maken. In plaats daarvan hadden Gerry en Holly samen de wereld bereisd en samen lol gemaakt. Het was veel logischer om samen te zijn, want als ze niet samen waren... tja, dan had Holly het gevoel alsof ze een vitaal orgaan miste.

Haar trouwdag was beslist niet de mooiste dag van haar leven. Zoals de meeste kleine meisjes had ze van een sprookjesbruiloft gedroomd, in een betoverende bruidsjapon, op een mooie, zonnige dag, op een romantische locatie en omgeven door al haar beminden. Ze stelde zich voor dat de receptie het mooiste moment van haar leven zou zijn en zag zichzelf met al haar vrienden en vriendinnen dansen. Iedereen zou haar bewonderen en ze zou zich heel speciaal voelen. De werkelijkheid was heel anders.

Ze werd in haar ouderlijk huis gewekt door kreten als ‘ik kan mijn das niet vinden!’ (haar vader) of ‘mijn haar zit vreselijk’ (haar moeder) en de beste kreet was wel ‘ik lijk verdomme wel een walvis! Ik pieker er niet over om zo naar dat klotehuwelijk te gaan. Ik sta voor aap! Mam, kijk toch eens hoe ik eruitzie! Laat Holly maar een ander bruidsmeisje zoeken, ik verdom het. Jack geef me die kutföhn terug, ik ben nog niet klaar!!’ (deze onvergetelijke uitspraak kwam uit de mond van haar jongere zusje Ciara, die regelmatig een woedeaanval kreeg en het huis weigerde te verlaten omdat ze ondanks een kast vol kleren niets had om aan te trekken. Ze was momenteel in Australië waar ze bij vreemde mensen woonde en het enige contact met haar familie bestond uit eens in de zoveel weken een e-mail). De rest van de ochtend probeerde Holly’s familie Ciara ervan te overtuigen dat ze de mooiste vrouw van de wereld was, terwijl Holly zich stilletjes aankleedde en zich klote voelde. Uiteindelijk was Ciara bereid het huis te verlaten toen Holly’s vader, die altijd kalm bleef, tot ieders verbazing brulde: ‘Ciara, dit is verdomme Holly’s dag, niet de jouwe! En jij gaat naar de bruiloft en vermaakt je en als Holly straks naar beneden komt zeg je tegen haar dat ze er prachtig uitziet. Ik wil de rest van de dag geen kik meer horen!’

Dus toen Holly naar beneden kwam, riep iedereen ‘oh’ en ‘ah’ terwijl Ciara, die er als een klein meisje bij stond dat een flinke uitbrander had gekregen, haar met betraande ogen en een trillende onderlip aankeek en zei: ‘Je ziet er prachtig uit, Holly.’ En toen persten ze zich met z’n zevenen in de limo – haar ouders, drie broers en Ciara – en reden ze in angstvallig stilzwijgen naar de kerk.

De hele dag leek nu wazig in Holly’s herinnering. Ze had nauwelijks tijd om met Gerry te praten, want ze werden elk een andere kant op getrokken om oudtante Betty te ontmoeten die uit een of ander afgelegen gat kwam en die Holly sinds haar geboorte niet meer had gezien, en oudoom Toby uit Amerika over wie niemand ooit met een woord had gerept en die nu ineens een heel belangrijk lid van de familie was.

Niemand had haar verteld dat het zo vermoeiend zou zijn. Tegen het eind van de avond had Holly kramp in haar kaken van het lachen voor de fotograaf en deden haar voeten verschrikkelijk pijn omdat ze de hele dag op zeer onverstandige en veel te kleine schoenen had rondgerend die niet gemaakt waren om op te lopen. Haar vrienden en vriendinnen aan de grote tafel lagen de hele avond dubbel van het lachen en amuseerden zich kostelijk en Holly wilde niets liever dan bij hen gaan zitten. Sommigen hadden het duidelijk wel naar hun zin, had ze gedacht. Maar zodra Holly met Gerry de bruidssuite betrad, verdwenen al haar zorgen van die dag en wist ze weer waar ze het voor deed.

Tranen biggelden weer langs Holly’s wangen en ze realiseerde zich dat ze weer had zitten dagdromen. Ze zat verstijfd op de bank en hield de hoorn nog steeds vast. Tegenwoordig verstreken de uren zonder dat ze wist hoe laat het was of wat voor dag het was. Het leek net alsof ze zich niet in haar lichaam bevond en niets meer voelde behalve de pijn in haar hart, in haar botten en in haar hoofd. Ze was gewoon zo moe... Haar maag knorde en het drong tot haar door dat ze zich niet eens kon herinneren wanneer ze voor het laatst had gegeten. Was het gisteren geweest?

Gekleed in Gerry’s kamerjas en op haar roze ‘disco diva’-muiltjes, die ze van Gerry met kerst had gekregen, schuifelde ze naar de keuken. Hij zei altijd dat ze zijn disco diva was. Altijd als eerste op de dansvloer, altijd de laatste die de discotheek verliet. Goh, waar was dat meisje gebleven? Ze deed de koelkast open en staarde naar de lege rekken. Alleen groente en yoghurt, waarvan de houdbaarheidsdatum al lang verstreken was en een vreselijke stank verspreidden. Met een flauwe glimlach pakte ze een pak melk. Leeg. Derde item op zijn lijst...

==

Twee jaar geleden was Holly met Sharon uit winkelen gegaan om een jurk te kopen voor het jaarlijkse kerstbal in het Burlington Hotel. Het was altijd een gevaarlijke onderneming om met Sharon te gaan winkelen, en John en Gerry hadden gegrapt dat ze die kerst voor de zoveelste keer geen cadeautjes zouden krijgen als gevolg van de koopwoede van de meisjes. Ze zaten er niet ver naast. Arme, verwaarloosde echtgenoten hadden de meisjes hen altijd genoemd.

Holly had schandalig veel geld uitgegeven aan de mooiste witte jurk die ze ooit had gezien. ‘Shit Sharon, dit is een aanslag op mijn portemonnee,’ had Holly gezegd terwijl ze schuldbewust op haar onderlip beet en de zachte stof door haar vingers liet glijden.

‘Ach, maak je geen zorgen, Gerry koopt wel een nieuwe portemonnee voor je,’ antwoordde Sharon gevolgd door haar beruchte kakellach. ‘En hou nou eens op met me aldoor shit Sharon te noemen. Je noemt me altijd zo als we aan het winkelen zijn. Pas maar op, straks voel ik me nog beledigd. Koop die stomme jurk, Holly. Het is per slot van rekening kerst en dat is een tijd van geven en zo...’

‘Wat ben jij toch slecht, Sharon. Ik ga nooit meer met je winkelen. Dit is de helft van mijn maandloon. Hoe moet ik de rest van de maand doorkomen?’

‘Holly, wat doe je liever: eten of er fantastisch uitzien?’

‘Ik neem hem,’ zei Holly opgewonden tegen de verkoopster van Brown Thomas.

De jurk was laag uitgesneden waardoor Holly’s mooie, kleine borsten perfect uitkwamen en hij had een hoge split zodat haar slanke benen zichtbaar waren. Gerry had zijn ogen niet van haar af kunnen houden. Maar niet omdat ze er zo mooi uitzag. Hij kon gewoon niet begrijpen waarom zo’n lapje stof in hemelsnaam zo veel had gekost. Eenmaal op het bal, liet juffrouw Disco Diva zich de alcohol goed smaken en slaagde erin haar jurk te verpesten door er rode wijn op te morsen. Holly deed tevergeefs haar best om haar tranen in te houden, terwijl de dronken mannen aan tafel tegen hun partners zeiden dat nummer vierenvijftig op de lijst je waarschuwde geen rode wijn te drinken als je een verschrikkelijk dure witte jurk droeg. Iedereen was het unaniem eens dat melk het beste alternatief was, dat zou je niet zien op verschrikkelijk dure witte jurkjes.

Later stootte Gerry zijn bierglas om en toen het bier in Holly’s schoot sijpelde verkondigde ze huilerig maar ernstig en met dubbele tong aan iedereen die aan tafel zat (en ook enkele andere tafels): ‘Regel vijfenvijftig van de lijst: koop nooit een veschikkelukke dure witte jurk.’ Aldus werd besloten en Sharon ontwaakte uit haar coma onder tafel om te applaudisseren en Holly morele steun te bieden. Er werd een toast uitgebracht (nadat de ontzette ober een dienblad afgeladen met glazen melk had gebracht) op Holly en haar wijsgerige toevoeging aan de lijst. ‘Het spijt me van je veschikkelukke dure witte jurk, Holly,’ had een hikkende John tegen Holly gelispeld voordat hij uit de taxi viel en Sharon naar huis sleepte.

==

Was het mogelijk dat Gerry woord had gehouden en voor zijn dood een lijst voor haar had gemaakt? Ze was tot zijn dood geen minuut van zijn zijde geweken en hij had het er nooit over gehad. En ze had ook nooit gezien dat hij met een lijst bezig was. Nee, Holly, verman je en doe niet zo dom. Ze wilde hem zo wanhopig graag terug dat ze zich allemaal rare dingen in haar hoofd haalde. Hij zou toch geen lijst voor haar hebben achtergelaten, of wel?

==

==

Hoofdstuk drie

==

Holly liep door een veld vol mooie tijgerlelies. Er stond een zachte bries en terwijl ze zich een weg baande door het hoge felgroene gras kietelden de zijdezachte bloemblaadjes aan haar vingertoppen. De grond was zacht en veerde onder haar blote voeten en ze voelde zich zo licht dat ze bijna het gevoel had vlak boven de sponsachtige aarde te zweven. Overal om haar heen floten vogels hun vrolijke lied terwijl ze druk in de weer waren. De zon stond zo fel aan de wolkeloze hemel dat ze haar hand voor haar ogen moest houden en met elke windvlaag drong de zoete geur van tijgerlelies haar neusgaten binnen. Ze voelde zich zo... gelukkig, zo vrij. Een gevoel dat haar tegenwoordig vreemd was.

Toen de Caribische zon achter een dreigende grijze wolk verdween, werd de lucht ineens donker. De wind wakkerde aan en het werd koud. De bloemblaadjes van de tijgerlelies werden door de ijzige wind meegevoerd en ontnamen haar het zicht. De eens zo sponsachtige aarde was nu bezaaid met scherpe stenen die bij iedere stap in haar voetzolen sneden en haar huid schaafden. De vogels zongen niet meer en zaten op hun takken en keken. Er klopte iets niet en ze was bang. In de verte was tussen het hoge gras een grijze steen zichtbaar. Ze wilde wegrennen, terug naar haar mooie bloemen, maar ze moest erachter komen wat voor haar lag.

Toen ze dichterbij sloop hoorde ze bonk! bonk! bonk! Ze versnelde haar pas en rende over de scherpe stenen en door het vlijmscherpe gras dat haar armen en benen openhaalde. Ze liet zich bij de grijze steen op haar knieën vallen en slaakte een kreet toen ze zich realiseerde wat het was. Gerry’s graf. bonk! bonk! bonk!

Hij probeerde eruit te komen! Hij riep haar naam, ze kon hem horen!

Holly schrok wakker omdat er op de deur werd gebonsd. ‘Holly! Holly! Ik weet dat je thuis bent! Laat me alsjeblieft binnen!’ riep een wanhopige Sharon. bonk! bonk! bonk! Verward en nog half in slaap liep Holly naar de deur. Ze deed open en zag een paniekerig kijkende Sharon staan.

‘Jezus! Wat was je aan het doen? Ik sta al uren op je deur te bonzen!’

Holly was nog steeds niet helemaal bij haar positieven en keek naar buiten. Het was helder en een beetje fris, dus het moest ochtend zijn.

‘Nou, laat je me nog binnen?’

‘Ja, Sharon, sorry, ik lag op de bank te dutten.’

‘God, je ziet er vreselijk uit, Hol,’ zei Sharon die haar eerst bekeek voordat ze haar hartelijk omhelsde.

‘Bedankt.’ Holly rolde met haar ogen en deed de deur dicht. Sharon draaide er nooit omheen en daarom was Holly zo dol op haar. Dat was ook de reden waarom Holly de afgelopen maand niet bij Sharon op bezoek was geweest. Ze wilde de waarheid niet horen. Ze wilde niet horen dat het leven verder ging, ze wilde alleen... o, ze wist niet wat ze wilde. Ze vond het prima om ongelukkig te zijn. Op de een of andere manier voelde dat goed.

‘Hemel, wat is het hier benauwd. Wanneer heb je voor het laatst een raam opengezet?’ Sharon marcheerde door het huis, zette ramen open en bracht lege bekers en borden naar de keuken. Ze zette alles in de vaatwasser en begon op te ruimen.

‘O, dat hoef je niet te doen, Sharon,’ protesteerde Holly zwak. ‘Ik doe het wel...’

‘Wanneer? Volgend jaar? Nou, ik wil niet dat je verslonst, terwijl wij net doen alsof we het niet zien. Waarom ga je niet naar boven om te douchen en als je klaar bent drinken we een kopje thee.’

Douchen. Wanneer had ze zich voor het laatst gewassen? Sharon had gelijk, ze moest er vreselijk uitzien met het vette haar dat in slierten langs haar gezicht hing en gekleed in een vieze kamerjas. Gerry’s kamerjas. Maar ze was niet van plan die ooit te wassen. Die moest precies zo blijven als Gerry hem had achtergelaten. Helaas vervaagde zijn geur en rook de kamerjas nu onmiskenbaar naar haar eigen lichaamsstank.

‘Goed, maar er is geen melk. Ik ben er niet toe gekomen om...’ Holly geneerde zich voor de rotzooi in huis en voor zichzelf. Ze wilde voor geen goud dat Sharon in de koelkast keek, want dan zou ze haar zeker laten opsluiten.

‘Tada!’ riep Sharon terwijl ze een plastic tas omhoog hield die Holly niet had gezien. ‘Dat is geen enkel probleem, daar heb ik voor gezorgd. Zo te zien heb je in weken niet gegeten.’

‘Bedankt, Sharon.’ Ze kreeg een brok in haar keel en tranen welden in haar ogen op. Ze was zo goed voor haar.

‘Ho! Geen tranen vandaag! Alleen lol maken en lachen en algehele vrolijkheid, lieve vriendin. Nu snel onder de douche!’

==

Holly voelde zich bijna weer mens toen ze even later beneden kwam. Ze had een blauw trainingspak aangetrokken en het lange blonde haar (dat bij de wortels bruin was) hing los op haar schouders. Alle ramen beneden stonden wijd open en de frisse lucht die naar binnen woei leek al haar negatieve gedachten en angsten uit te bannen. Ze lachte om het feit dat haar moeder toch gelijk had. Holly kwam uit haar trance en slaakte een kreet toen ze om zich heen keek. Ze was hooguit een half uurtje weg geweest, maar in die tijd had Sharon opgeruimd en schoongemaakt, gestofzuigd en gedweild en in elke kamer luchtverfrisser gespoten. Ze liep op het geneurie af dat uit de keuken kwam, waar Sharon de kookplaat stond te schrobben. Het aanrecht blonk; de verchroomde kranen en de gootsteen glansden.

‘Sharon, je bent werkelijk een engel! Het is niet te geloven dat je dit allemaal hebt gedaan! En in zo’n kort tijdsbestek!’

‘Ha! Je was ruim een uur weg. Ik begon al te denken dat je in het afvoerputje was verdwenen. Dat is niet ondenkbaar met jouw afmetingen.’ Ze bekeek Holly van top tot teen.

Een uur? Holly had zich dus weer overgegeven aan dagdromen.

‘Goed, ik heb wat groente en fruit gekocht, kaas en yoghurt, en melk natuurlijk. Ik weet niet waar je de pasta en blikken bewaart, dus dat heb ik daar maar even neergezet. O, en in de diepvries liggen een paar kant-en-klaarmaaltijden die je in de magnetron kunt bereiden. Je bent dus eventjes gered, maar als ik zo naar je kijk, is het genoeg voor een heel jaar. Hoeveel ben je afgevallen?’

Holly bekeek zichzelf. Het trainingspak lubberde om haar billen en ondanks het feit dat ze het koordje om haar middel zo strak mogelijk had vastgeknoopt, hing de broek op haar heupen. Ze had helemaal niet gemerkt dat ze was afgevallen. Sharon’s stem bracht haar terug naar de werkelijkheid. ‘Ik heb iets lekkers gekocht voor bij de thee. Jammy Dodgers, je lievelingskoekjes.’

Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Dit was allemaal te veel voor Holly. De Jammy Dodgers waren de kers op de taart. Ze voelde tranen over haar wangen lopen. ‘O, Sharon,’ jammerde ze. ‘Dankjewel, dankjewel! Je bent zo goed voor me en ik ben werkelijk een afschuwelijke vriendin geweest.’ Ze ging aan tafel zitten en pakte Sharon’s hand. ‘Ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten.’ Sharon zat zwijgend tegenover haar en liet haar begaan. Hier was Holly nu zo bang voor geweest, bang dat ze bij het minste geringste in bijzijn van anderen zou instorten. Maar ze voelde zich niet opgelaten. Sharon dronk kalm haar thee en hield Holly’s hand vast alsof het normaal was. Ten slotte bleven de tranen weg.

‘Bedankt.’

‘Ik ben je beste vriendin, Hol! Wie moet je dan helpen als ik het niet doe?’ Sharon kneep in haar hand en glimlachte haar bemoedigend toe.

‘Ik veronderstel dat ik mezelf moet helpen.’

‘Onzin!’ riep Sharon terwijl ze met haar hand wuifde. ‘Dat kan pas als je eraan toe bent. Sla geen acht op al die mensen die je vertellen dat je er na een maand overheen moet zijn. Rouwen is trouwens een manier om jezelf te helpen.’

Ze zei altijd de juiste dingen.

‘Nou, dat heb ik anders veel gedaan. Ik ben uitgerouwd.’

‘Dat kan niet!’ zei Sharon zogenaamd vol afkeer. ‘Je man ligt nog maar een maand onder de groene zoden!’

‘O, hou op! Dat zullen mensen ook zeggen, nietwaar?’

‘Waarschijnlijk, maar laat ze allemaal naar de hel lopen. Er zijn ergere zonden in de wereld dan leren om weer gelukkig te zijn.’

‘Dat zal wel.’

‘Beloof me dat je zult eten.’

‘Beloofd.’

==

‘Bedankt dat je bent gekomen, Sharon. Het was heerlijk om weer eens bij te kletsen,’ zei Holly en omhelsde haar vriendin dankbaar. ‘Ik voel me al een stuk beter.’

‘Je weet dat het goed is om onder de mensen te zijn, Hol. Vrienden en familie zijn er om je te helpen. Alhoewel, aan je familie heb je bij nader inzien misschien niets maar wel aan ons.’

‘Ja, dat besef ik nu. Ik dacht dat ik het wel alleen af kon.’

‘Beloof me dat je langskomt. Of dat je in elk geval zo nu en dan naar buiten gaat.’

‘Beloofd.’ Holly rolde met haar ogen. ‘Je begint al aardig op mijn moeder te lijken.’

‘We willen allemaal graag dat het goed met je gaat. Oké, ik zie je snel.’ Sharon gaf haar een kus op haar wang. ‘En eet!’ zei ze en gaf haar een por in haar ribben.

Holly wuifde toen Sharon wegreed. Het was bijna donker. Ze hadden de hele dag over vroeger gepraat en gelachen en gehuild en nog meer gelachen en gehuild. Door Sharon had ze ook een andere kijk op de dingen gekregen. Holly was zo met zichzelf bezig geweest dat ze er niet eens bij stil had gestaan dat Sharon en John ook hun beste vriend hadden verloren en haar ouders hun schoonzoon en Gerry’s ouders hun enige zoon. Het was goed voor haar weer onder de levenden te zijn, in plaats van lusteloos met de geesten van haar verleden rond te zeulen. Morgen was er weer een dag en het eerste wat ze zou doen was die envelop ophalen.

==

==

Hoofdstuk vier

==

Holly begon de dag goed met vroeg op te staan. Hoewel ze vol verwachting heel optimistisch en opgewonden was gaan slapen, diende de werkelijkheid zich hard aan toen ze opnieuw besefte hoe moeilijk het zou zijn. Ze ontwaakte weer in een stil huis en in een leeg bed, maar er was één lichtpuntje. Voor het eerst in een maand was ze niet door de telefoon gewekt. Zoals iedere ochtend zei ze tegen zichzelf dat wat Gerry en zij in de afgelopen tien uur in haar dromen hadden beleefd dromen waren, en niets meer.

Ze nam een douche en trok makkelijke kleren aan: haar favoriete spijkerbroek, gympen en een babyroze t-shirt. Sharon had gelijk: ze was zo veel afgevallen dat haar spijkerbroek die ooit heel strak had gezeten van haar kont zakte als ze geen riem droeg. Ze zag er vreselijk uit. Ze had donkere kringen onder haar ogen, haar lippen waren gebarsten en de vellen hingen eraan, en ze moest hoognodig wat aan haar haar doen. Ze zou meteen naar haar kapper gaan en hopen dat die haar tussen de bedrijven door kon helpen.

‘Jezus, Holly,’ riep Leo. ‘Wat zie jij eruit! Opzij, mensen! Opzij! Deze vrouw heeft dringend hulp nodig!’ Hij knipoogde naar haar en duwde iedereen opzij, pakte een stoel en duwde haar erin.

‘Bedankt, Leo. Ik voel me nu echt heel aantrekkelijk,’ mompelde Holly met een knalrode kop terwijl ze haar hoofd gebogen hield.

‘Niet doen, je ziet er niet uit.’

‘Sandra maak het kleurmengsel klaar, Colin pak de folie, Tania haal mijn tasje met trucs van boven, o, en zeg tegen Paul dat hij zijn lunch moet laten schieten, hij doet de klant die ik om twaalf uur zou doen.’ Leo gaf iedereen bevelen en zwaaide wild met zijn armen alsof hij op het punt stond een levensreddende operatie uit te voeren. Misschien was dat ook zo.

‘Sorry, Leo. Ik wilde je dag niet in de war gooien.’

‘Natuurlijk doe je dat, liefje, waarom zou je anders op vrijdag tijdens de lunchpauze binnen komen stormen terwijl je geen afspraak hebt? Om de wereldvrede te helpen?’

Holly beet schuldbewust op haar lip.

‘Maar ik doe dit alleen voor jou, Holly, voor niemand anders.’

‘Bedankt.’

‘Hoe gaat het met je?’ vroeg hij en ging met zijn magere billen op de kaptafel voor Holly zitten. Leo was al in de vijftig maar hij zag er niet ouder uit dan dertig. Zijn honingkleurige haar paste heel goed bij zijn honingkleurige huid en hij was altijd perfect gekleed. Geen wonder dat hij een vrouw het gevoel gaf dat ze er vreselijk uitzag.

‘Vreselijk.’

‘Dat is je aan te zien.’

‘Bedankt.’

‘Nou ja, als ik straks klaar met je ben, heb je één probleem minder. Ik zorg voor een nieuwe look, maar harten kan ik niet genezen.’

Holly glimlachte dankbaar, omdat hij op zijn eigen gekke manier liet merken dat hij het begreep.

‘Maar Jezus, Holly, toen je net binnenkwam heb je toen “tovenaar” of “kapsalon” boven de zaak zien staan? Je had de vrouw moeten zien die hier vanochtend was. Een schaap in lamskleren. Ik schat dat ze tegen de zestig liep. Ze gaf me een tijdschrift met een foto van Jennifer Aniston op de cover. “Ik wil er zo uitzien,” zei ze.’

Holly lachte. Leo trok gekke gezichten en gebaarde de hele tijd met zijn handen.

‘Ik zei, jezus, ik ben kapper, geen plastisch chirurg. U kunt er alleen zo uitzien als u de foto uitknipt en op uw gezicht vast niet.’

‘Nee! Leo, dat heb je niet gezegd!’ Holly’s mond viel open van verbazing.

‘Natuurlijk wel! Die vrouw moest de waarheid weten, dus moest ik haar toch helpen? Ze kwam hier binnen gekleed als een jonge meid!’

‘Wat zei ze?’ Holly huilde van het lachen en veegde haar tranen weg. Ze had in maanden niet zo gelachen.

‘Toen ik door het tijdschrift bladerde, zag ik een mooie foto van Joan Collins en zei dat dat kapsel precies iets voor haar was. Dat scheen ze een goed idee te vinden.’

‘Leo, ze durfde je waarschijnlijk niet te vertellen dat ze het afschuwelijk vond!’

‘Ach, wat maakt het uit, ik heb vrienden zat.’

‘Ik begrijp niet waarom,’ lachte Holly.

‘Blijf stil zitten,’ beval Leo. Ineens was hij heel serieus en tuitte geconcentreerd zijn lippen terwijl hij Holly’s haar in strengen verdeelde. Dat was genoeg om Holly weer de slappe lach te bezorgen.

‘Ik kan het niet helpen, Leo. Jij hebt me aan het lachen gemaakt en nu kan ik niet meer stoppen!’ Leo onderbrak zijn werk en keek haar geamuseerd aan.

‘Ik heb altijd al gedacht dat je in het gekkenhuis thuis hoort. Niemand luistert ooit naar me.’

Holly begon nog harder te lachen.

‘Het spijt me, Leo. Ik weet niet wat me mankeert. Ik kan gewoon niet stoppen.’ Holly had pijn in haar buik van het lachen en ze was zich bewust van alle nieuwsgierige blikken maar ze kon het niet helpen. Het leek wel alsof al het plezier dat ze de afgelopen maanden had moeten missen nu in één keer naar buiten kwam.

Leo ging weer op de kaptafel voor haar zitten en keek haar aan. ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, Holly. Lach maar zo veel je wilt. Ze zeggen toch dat lachen gezond is?’

‘O, ik heb in tijden niet zo gelachen,’ giechelde ze.

‘Tja, ik veronderstel dat er niet veel voor je te lachen viel,’ glimlachte hij bedroefd. Leo was ook dol op Gerry. Ze plaagden elkaar altijd wanneer ze elkaar tegenkwamen, maar het ging allemaal gemoedelijk en ze waren erg op elkaar gesteld. Leo schrok op uit zijn gedachten, woelde speels met zijn handen door Holly’s haar en kuste haar op haar kruin. ‘Maar het komt wel weer goed met jou, Holly Kennedy,’ verzekerde hij haar.

‘Bedankt, Leo,’ zei ze en werd weer kalm omdat zijn bezorgdheid haar ontroerde. Hij ging weer aan de slag en trok weer dat malle, geconcentreerde gezicht zodat Holly weer in de lach schoot.

‘Je lacht nu, Holly, maar wacht maar tot ik je haar per ongeluk in allemaal gekke kleuren verf. Dan zullen we nog wel eens zien wie er lacht.’

‘Hoe gaat het met Jamie?’ vroeg Holly die graag van onderwerp veranderde voordat ze zichzelf weer voor aap zette.

‘Hij heeft me in de steek gelaten,’ zei Leo terwijl hij agressief met zijn voet de stoel omhoog pompte zodat Holly helemaal door elkaar werd geschud.

‘O-o, Le-eo, w-wat eeerg voor j-je. J-jullie w-waren z-zo’n l-leuk s-stel saaamen.’

Hij hield zijn voet stil en zei: ‘Tja, nou zijn we niet meer z-zo’n l-leuk s-stel, juffie. Ik denk dat hij een ander heeft. Oké, ik ga je haar in twee kleuren blond verven: goudblond en het blond dat je al eerder had. Anders krijg je die koperkleur die alleen voorbehouden is aan mijn prostitutiecliëntèle.’

‘O, Leo, wat erg voor je. Als hij ook maar een greintje gezond verstand heeft, zal hij beseffen wat hij mist.’

‘Hij heeft geen greintje gezond verstand, want we zijn al twee maanden uit elkaar en hij beseft nog niets. Of hij beseft het wel en is opgelucht. Ik heb er genoeg van: ik wil geen mannen meer. Ik word gewoon hetero.’

‘Dat is wel het domste wat ik ooit heb gehoord...’

==

Holly was zo tevreden over haar nieuwe look dat ze de kapsalon uit huppelde. Nu Gerry niet naast haar liep keken enkele mannen naar haar, iets wat ze niet gewend was. Dat bezorgde haar een ongemakkelijk gevoel, dus rende ze naar haar auto en reed naar het huis van haar ouders. Tot dusverre verliep de dag goed. Het was een goed idee geweest naar Leo te gaan. Ondanks zijn liefdesverdriet had hij zijn best gedaan om haar aan het lachen te maken. Dat zou Holly niet vergeten.

Ze parkeerde de auto voor het huis van haar ouders in Portmarnock en haalde diep adem. Tot haar moeders verbazing had ze die ochtend vroeg gebeld om een tijd af te spreken. Het was nu half vier en Holly zat nerveus achter het stuur. Afgezien van de keren dat haar ouders de afgelopen maand bij haar op bezoek waren geweest, had Holly nauwelijks tijd met haar familie doorgebracht. Ze wilde niet dat alle aandacht op haar was gericht, geen spervuur van opdringerige vragen over hoe ze zich voelde en wat ze nu van plan was. Maar het werd tijd die angst eens opzij te zetten. Het was haar familie.

Het huis van haar ouders werd alleen door de weg van het strand van Portmarnock gescheiden. De blauwe vlag was een teken dat het water schoon was. Holly keek naar de zee. Ze had hier vanaf haar geboorte gewoond, tot ze met Gerry ging samenwonen. Ze had het heerlijk gevonden om ’s morgens als ze wakker werd de golven tegen de rotsen te horen klotsen en naar het opgewonden gekrijs van de zeemeeuwen te luisteren. Het was heerlijk om het strand als voortuin te hebben, vooral tijdens de zomer. Sharon woonde vroeger om de hoek en op de warmste dagen van het jaar liepen de meisjes altijd in hun mooiste zomerkleren langs de weg en keken naar de knapste jongens. Holly en Sharon waren elkaars tegenpolen. Sharon met haar bruine haar, mooie, doorschijnende huid en enorme borsten. Holly met haar blonde haar, grauwe, vale huid en kleine borsten. Sharon was luidruchtig, schreeuwde altijd naar de jongens en riep hen om te komen. Holly zei niets en flirtte met haar ogen door haar uitverkoren jongen strak aan te kijken en haar ogen niet af te wenden tot hij het merkte. In wezen waren Sharon en Holly sindsdien niet zo heel erg veranderd.

Ze was niet van plan lang te blijven, alleen even een praatje maken en de envelop ophalen. Ze had zichzelf lang genoeg gekweld met fantasieën over wat de envelop zou bevatten en was vastbesloten een eind te maken aan deze heimelijke zelfkastijding. Ze haalde nogmaals diep adem, drukte op de bel en glimlachte zo breed mogelijk.

‘Hallo, lieverd. Kom binnen, kom binnen,’ zei haar moeder op haar gebruikelijke hartelijke en liefdevolle manier en Holly had dan zoals altijd zin om haar te zoenen.

‘Hai, mam. Hoe gaat het?’ Holly liep naar binnen en voelde zich meteen op haar gemak door de vertrouwde geur in huis. ‘Ben je alleen?’

‘Ja, je vader is met Declan verf kopen voor zijn kamer.’

‘Je gaat me toch niet vertellen dat papa en jij nog steeds alles voor hem betalen?’

‘Nou, je vader misschien maar ik beslist niet. Hij werkt tegenwoordig ’s?avonds, dus heeft hij in elk geval wat geld op zak. Ofschoon we er geen cent van zien,’ grinnikte ze en bracht Holly naar de keuken, waar ze een ketel water opzette.

Declan was Holly’s jongste broer en de benjamin van de familie, dus hadden haar ouders nog steeds het gevoel dat ze hem moesten verwennen. Maar Declan was al lang geen baby meer. Hij was tweeëntwintig, zat op de filmacademie en liep constant met een videocamera rond.

‘Wat doet hij nu voor werk?’

Haar moeder sloeg haar ogen ten hemel. ‘Hij zit bij een of ander bandje. Ik geloof dat ze zich The Orgasmic Fish of zo iets dergelijks noemen. Ik ben het spuugzat hem steeds weer over die band te horen praten, Holly. Als hij nog één keer begint over wie er bij hun schnabbels waren en dat hun een contract is beloofd en dat ze heel erg beroemd zullen worden, word ik gek.’

‘Och, arme Deco. Maak je geen zorgen, hij vindt op een gegeven moment heus wel iets.’

‘Ik weet het en het is gek, van al mijn kinderen maak ik me het minst zorgen om hem. Hij komt wel op z’n pootjes terecht.’

Ze liepen met hun bekers thee naar de zitkamer en gingen voor de televisie zitten. ‘Je ziet er goed uit, lieverd, en je haar zit geweldig. Denk je dat Leo mij ook onder handen zou willen nemen of ben ik te oud voor zijn creaties?’

‘Zolang je geen Jennifer Aniston-kapsel wil, zou ik niet weten waarom niet.’ Holly vertelde over de vrouw die die ochtend bij Leo in de salon was geweest en ze schaterden het uit.

‘Nou, ik wil er beslist niet uitzien als Joan Collins, dus misschien moet ik maar uit zijn buurt blijven.’

‘Dat lijkt me niet onverstandig.’

‘Heb je al uitzicht op een baan?’ vroeg haar moeder langs haar neus weg, maar Holly wist dat ze popelde meer te weten te komen.

‘Nee, nog niet, mam. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog niet eens op zoek ben geweest. Ik weet werkelijk niet wat ik wil doen.’

‘Je hebt gelijk,’ knikte haar moeder. ‘Neem de tijd en denk na over wat je graag zou willen doen, anders gebeurt er weer hetzelfde als de vorige keer en kom je weer in een baan terecht waar je een hekel aan hebt.’ Dat verbaasde Holly. Goedbeschouwd verbaasde iedereen haar de laatste tijd. Misschien was zij degene die een probleem had en niet de rest van de wereld.

Tijdens haar laatste baan had Holly als secretaresse voor een allesbehalve vergevingsgezinde slijmbal op een advocatenkantoor gewerkt. Ze was gedwongen geweest ontslag te nemen toen die kontkruiper niet kon begrijpen dat ze vrij wilde hebben om bij haar stervende echtgenoot te zijn. En nu moest ze op zoek naar een andere. Een andere baan wel te verstaan. Op dit moment kon ze zich echter niet voorstellen om ’s morgens naar haar werk te gaan.

Holly en haar moeder zaten ontspannen te praten en na een paar uur verzamelde Holly haar moed om naar de envelop te vragen.

‘O, natuurlijk, lieverd, dat was ik helemaal vergeten. Ik hoop dat het niet belangrijk is, want hij ligt hier al een hele tijd.’

‘Daar kom ik snel genoeg achter.’

Ze namen afscheid en Holly wist niet hoe snel ze weg moest komen.

Ze ging in het gras zitten met uitzicht op het goudgele strand, en speelde met de envelop. Haar moeder had hem niet goed beschreven: het was helemaal geen envelop maar een dik bruin pak. Het adres was op een sticker getypt, dus ze had geen idee van wie het pakket afkomstig was. Maar het allerbelangrijkst waren de twee woorden die in grote, dikke letters boven het adres stonden: de lijst.

Haar maag kromp ineen. Als het pakketje niet van Gerry afkomstig was, dan zou Holly eindelijk moeten accepteren dat hij er niet meer was, dat hij volledig uit haar leven was verdwenen en dat ze zonder hem verder moest. Als het pakketje wél van hem was, zou haar toekomst er niet anders uitzien, maar dan zou hij in elk geval weer een paar minuten tot leven komen. Dan zou ze een nieuwe herinnering hebben, waar ze de rest van haar leven op moest teren.

Met trillende vingers maakte ze het pakketje voorzichtig open. Ze hield het ondersteboven en schudde het leeg. Er vielen tien kleine enveloppen uit, het soort dat aan een boeket bloemen zit. Op elk envelopje stond een andere maand geschreven. Haar hart stond even stil toen ze op een los vel onder het stapeltje enveloppen het handschrift herkende.

Het pakje was van Gerry.

==

==

Hoofdstuk vijf

==

Holly hield haar adem in en las met kloppend hart en tranen in haar ogen het bekende handschrift, wetende dat de persoon die was gaan zitten om haar te schrijven dat nooit meer zou kunnen doen. Ze streek met haar vingers over de woorden in de wetenschap dat hij de laatste was die het vel papier had aangeraakt.

==

Mijn allerliefste Holly,

Ik weet niet waar je bent of wanneer je deze brief leest. Ik hoop alleen dat je ongedeerd, gezond en gelukkig bent. Niet zo lang geleden fluisterde je tegen me dat je niet alleen verder kunt. Dat kun je wel, Holly.

Je bent sterk en dapper en je komt hier doorheen. We hebben samen heel mooie tijden beleefd en jij hebt mijn leven... jij hebt mijn leven glans gegeven. Ik heb nergens spijt van.

Maar ik ben slechts een Hoofdstuk in je leven, er zullen er nog vele volgen. Vergeet onze prachtige herinneringen niet maar wees niet bang om meer herinneringen te maken.

Ik ben er trots op dat je mijn vrouw was. Ik ben je voor alles eeuwig dankbaar.

Wanneer je me ook nodig hebt – weet dat ik bij je ben.

==

Ik zal altijd van je houden,

je echtgenoot en beste vriend,

Gerry

==

PS: Hier is de lijst die ik je heb beloofd. De envelopjes mogen pas worden opengemaakt als de desbetreffende maand is aangebroken en de instructies moeten worden opgevolgd. Vergeet niet dat ik een oogje op je hou en dat ik dus weet of je je aan de regels houdt...

==

Holly barstte diepbedroefd in tranen uit. Toch voelde ze tegelijkertijd opluchting; opluchting dat Gerry hoe dan ook nog een poosje bij haar zou zijn. Ze bekeek de envelopjes. Het was nu april. Ze had de vorige maand overgeslagen en pakte voorzichtig het envelopje voor maart. Ze maakte het langzaam open – ze wilde van elke seconde genieten. Het bevatte een kaartje met Gerry’s handschrift.

==

Geen blauwe plekken meer, dus koop een lamp voor op het nachtkastje!

PS: Ik hou van je...

==

Ze lachte door haar tranen heen toen het tot haar doordrong dat Gerry terug was!

Holly las en herlas zijn brief telkens weer in een poging hem weer tot leven te brengen. Toen ze verblind door tranen de woorden niet meer kon onderscheiden keek ze naar de zee. Ze had de zee altijd zo kalmerend gevonden en zelfs als kind rende ze de weg over naar het strand als ze van streek was en na wilde denken. En haar ouders wisten dat als ze haar in huis niet konden vinden, ze op het strand moest zijn.

Ze sloot haar ogen en ademde in hetzelfde rustige tempo van de golven in en uit. Het was alsof de zee heel diep inademde: het water trok weg wanneer de zee inademde en het water werd weer het strand opgeduwd wanneer de zee uitademde. Holly bleef in hetzelfde tempo ademhalen en merkte dat haar hartslag daalde naarmate ze kalmer werd. Ze dacht eraan hoe ze tijdens Gerry’s laatste dagen naast hem had gelegen en naar zijn ademhaling luisterde. Ze was doodsbang geweest hem even alleen te laten om de deur open te doen, wat te eten voor hem te maken of naar het toilet te gaan, uit angst dat hij dat moment uitkoos om haar te verlaten. En als ze dan weer terugkwam, zat ze verstijfd van angst op de rand van zijn bed en luisterde naar zijn ademhaling en keek of zijn borst nog bewoog.

Maar hij had zich aan het leven vastgeklampt. De doktoren stonden versteld van zijn kracht en wil om te leven. Gerry was niet van plan zich gemakkelijk gewonnen te geven. Tot het eind toe was hij goedgehumeurd geweest. Hij was heel erg verzwakt en sprak heel erg zacht, maar Holly had zich zijn nieuwe taal eigen gemaakt zoals een moeder het gebrabbel van haar kindje. Ze giechelden samen tot diep in de nacht en andere nachten hielden ze elkaar vast en huilden ze. Holly bleef sterk voor hem. Het was haar nieuwe taak er voor hem te zijn als hij haar nodig had. Nu ze erop terugkeek, wist ze dat ze hem eigenlijk meer nodig had dan hij haar. Het was belangrijk dat ze zich onmisbaar waande, zodat ze niet het gevoel had alleen maar toe te kijken waardoor ze zich vreselijk hulpeloos voelde.

Op twee februari om vier uur ’s morgens hield Holly Gerry’s hand stevig vast en glimlachte hem bemoedigend toe toen hij zijn ogen sloot en zijn laatste adem uitblies. Ze wilde niet dat hij bang was en ze wilde niet dat hij dacht dat zij bang was, want dat was ze op dat moment niet.

Ze had opluchting gevoeld, opluchting dat hij niet langer pijn had, opluchting dat ze bij hem was en had gezien dat hij vredig was ingeslapen. Ze was blij dat ze hem had gekend, dat ze van hem had gehouden en dat hij van haar had gehouden, en ze was blij dat het laatste wat hij had gezien haar bemoedigende glimlach was geweest die hem duidelijk maakte dat het goed was zich over te geven.

De dagen daarna waren nu wazig in haar herinnering. Ze had het druk met het regelen van de begrafenis en het ontvangen en begroeten van zijn familie en oude schoolkameraden die ze in tien jaar niet had gezien. Ze was al die tijd zo sterk en kalm omdat ze het gevoel had dat ze heel helder kon denken. Ze was gewoon dankbaar dat er na al die maanden een eind aan zijn lijden was gekomen. Het kwam niet bij haar op de woede en verbittering te voelen die ze nu voelde omdat hij haar was afgenomen. Dat gevoel kwam pas toen ze de overlijdensakte van haar man ging ophalen.

En dat gevoel diende zich in alle hevigheid aan.

Terwijl ze in de drukke wachtkamer van de plaatselijke kliniek wachtte tot haar nummer werd afgeroepen vroeg ze zich af waarom Gerry’s nummer zo vroeg in zijn leven was afgeroepen. Ze zat tussen een jong en een ouder stel geperst. Het plaatje van hoe Gerry en zij eens waren geweest en een glimp van de toekomst hoe het geweest had kunnen zijn. En het leek allemaal zo oneerlijk.

Het geschreeuw van kinderen werd sterker, haar gevoelens werden geplet tussen de schouders van haar verleden en haar verloren toekomst, en ze had het gevoel bijna te stikken. Ze realiseerde zich dat haar aanwezigheid hier niet nodig had moeten zijn.

Geen van haar vrienden zou hier moeten zijn.

Geen van haar familieleden zou hier moeten zijn.

In feite zou de meerderheid van de wereldbevolking niet in de positie moeten verkeren waarin zij zich nu bevond.

Het leek niet eerlijk.

Het was gewoon niet eerlijk.

Nadat ze het officiële bewijs van de dood van haar echtgenoot aan bankmedewerkers en verzekeringsmaatschappijen had getoond – alsof haar gezicht geen boekdelen sprak – keerde Holly naar huis terug en sloot zich af van de rest van de wereld die honderden herinneringen bevatte aan het leven dat ze eens had geleid. Het leven waar ze heel gelukkig mee was geweest, een leven waar ze nooit één keer over had geklaagd. Dus waarom had ze dan een ander leven gekregen, een leven dat bovendien veel slechter was?

Dat was twee maanden geleden en tot vandaag had ze haar huis niet verlaten. En wat een welkom had ze gekregen, dacht ze en keek glimlachend naar de envelopjes. Gerry was terug.

==

Holly kon nauwelijks haar opwinding de baas toen ze met trillende handen Sharon’s nummer draaide. Nadat ze een paar keer het verkeerde nummer had gedraaid, slaagde ze er ten slotte in zichzelf tot kalmte te manen en concentreerde zich op het juiste nummer.

‘Sharon!’ gilde ze zodra er werd opgenomen. ‘Je raadt het nooit! O, mijn god, ik kan het niet geloven!’

‘Eh... ik ben het, John. Ik zal Sharon meteen halen,’ klonk de zeer bezorgde stem van John.

‘Wat is er, wat is er, wat is er?’ hijgde Sharon volledig buiten adem. ‘Wat is er gebeurd? Is alles goed met je?’

‘Ja, alles is goed!’ Holly giechelde hysterisch. Ze wist niet of ze moest lachen of huilen en kon ineens niets zinnigs uitbrengen.

John keek naar Sharon die met een verward gezicht aan de keukentafel ging zitten en haar uiterste best deed te begrijpen wat Holly aan de andere kant van de lijn uitkraamde. Het ging over mevrouw Kennedy die Holly een bruine envelop had gegeven met een schemerlamp. Het was allemaal zeer verwarrend.

‘ho!’ schreeuwde Sharon tot Holly’s en John’s verbazing. ‘Ik begrijp er geen snars van. Rustig.’ Sharon sprak heel langzaam. ‘Haal diep adem, begin van voren af aan en bedien je, als het even kan, van de Engelse taal.’

Ineens hoorde ze zacht gesnik aan de andere kant van de lijn.

‘O, Sharon,’ snikte Holly zacht en gebroken, ‘hij heeft een lijst voor me gemaakt. Gerry heeft een lijst voor me gemaakt.’

Sharon zat verstijfd in haar stoel en liet het nieuws tot haar doordringen.

John zag dat de ogen van zijn vrouw groot werden. Hij pakte snel een stoel, ging naast haar zitten en drukte zijn oor tegen de hoorn zodat hij kon horen wat er aan de hand was.

‘Oké, Holly, kom zo snel mogelijk hierheen maar doe voorzichtig.’ Ze zweeg en mepte John’s hoofd weg alsof hij een vervelende vlieg was. ‘Dit is... groot nieuws?’

John stond beledigd van tafel op en ijsbeerde door de keuken terwijl hij zich afvroeg wat het grote nieuws kon zijn.

‘O, Sharon,’ snikte Holly. ‘Het is echt groot nieuws.’

‘Oké, kom hierheen dan praten we verder.’

‘Goed.’

Sharon hing op en staarde zwijgend voor zich uit.

‘Wat? Wat is er?’ vroeg John, die niet kon uitstaan dat hij niet wist waar het over ging terwijl het zo belangrijk leek.

‘O, sorry, schat. Holly komt hierheen. Ze... ehm... ze zei dat eh...’

‘wat? Wat is er in hemelsnaam gebeurd?’

‘Ze zei dat Gerry een lijst voor haar heeft gemaakt.’

John staarde haar aan en bestudeerde haar gezicht om te zien of ze het meende. Sharon keek hem met haar blauwe ogen verontrust aan en hij wist dat ze serieus was. Hij ging bij haar aan tafel zitten en ze staarden allebei in gedachten verzonken naar de muur.

==

==

Hoofdstuk zes

==

‘Wauw,’ was alles wat Sharon en John uitbrachten toen ze met z’n drieën zwijgend om de keukentafel zaten en naar de inhoud van de envelop keken die Holly als bewijsmateriaal op tafel had geleegd. Ze hadden de afgelopen minuten nauwelijks iets tegen elkaar gezegd, omdat ze geen van drieën wisten wat ze ervan moesten denken. Het gesprek ging min of meer zo:

‘Maar hoe is hij erin geslaagd...’

‘Hoe bestaat het dat we niet gezien hebben dat hij... eh... godallemachtig.’

‘Wanneer denk je dat hij... tja, ik veronderstel dat hij af en toe alleen was...’

Holly en Sharon keken elkaar aan terwijl John onafgemaakte zinnen stamelde en probeerde te begrijpen wanneer, waar en hoe zijn ten dode opgeschreven vriend erin was geslaagd dit idee helemaal in z’n eentje uit te werken zonder dat iemand er iets van had gemerkt.

‘Wauw,’ herhaalde hij ten slotte nadat hij tot de conclusie was gekomen dat Gerry het ’m had geflikt. Hij had het helemaal in z’n eentje gedaan.

‘Zeg dat wel,’ beaamde Holly. ‘Dus jullie hadden er geen flauw idee van?’

‘Ik weet niet hoe jij erover denkt, Holly, maar ik vind het nogal duidelijk dat John het meesterbrein achter dit idee was,’ zei Sharon sarcastisch.

‘Ha ha,’ antwoordde John droog. ‘Nu, hij heeft zich in elk geval aan zijn woord gehouden, nietwaar?’ John keek de meisjes glimlachend aan.

‘Dat heeft hij zeker,’ zei Holly zacht.

‘Gaat het wel, Holly? Ik bedoel, hoe voel je je nu? Het moet... heel vreemd zijn,’ zei Sharon duidelijk bezorgd.

‘Ik voel me prima.’ Holly dacht na. ‘Ik geloof zelfs dat dit het beste is wat me nu kan overkomen! Het is vreemd dat we allemaal zo verbaasd zijn, we hebben het toch vaak genoeg over deze lijst gehad. Ik bedoel, ik had het kunnen verwachten!’

‘Maar niemand van ons had ooit verwacht dat hij het zou doen!’ zei John.

‘Maar waarom niet?’ vroeg Holly. ‘Het ging er toch juist om dat je je beminden hielp als jij er niet meer was!’

‘Volgens mij was Gerry de enige die het idee serieus nam.’

‘Sharon, Gerry is de enige die er niet meer is. Je weet toch niet hoe serieus iemand anders het zou hebben genomen.’

Er viel een stilte.

‘Goed, eens even kijken,’ zei John die ineens opfleurde en er lol in kreeg. ‘Hoeveel envelopjes zijn er?’

‘Ehm... het zijn er tien,’ telde Sharon die ook de smaak te pakken kreeg.

‘Oké, welke maanden staan erop?’ vroeg John. Holly bekeek het stapeltje.

‘Hier is maart. Dat is de lamp – die heb ik al opengemaakt. April, mei, juni, juli, augustus, september, oktober, november en december.’

‘Dus er is een envelop voor elke maand van dit jaar,’ zei Sharon langzaam, in gedachten verzonken.

Holly keek haar vrienden verheugd aan. Wat Gerry voor haar in petto had zou heel interessant zijn, maar hij was er nu al in geslaagd haar het gevoel te geven bijna weer de oude te zijn. Samen met John en Sharon plezier hebben terwijl ze probeerden te raden wat er in de envelopjes zat. Het was alsof hij nog steeds bij hen was.

‘Wacht even!’ riep John heel ernstig.

‘Wat?’

John’s blauwe ogen twinkelden. ‘Het is nu april en je hebt die envelop nog niet opengemaakt.’

‘O, dat ben ik helemaal vergeten! O, nee, moet ik dat nu doen?’

‘Doe maar,’ moedigde Sharon haar aan.

Holly pakte de envelop en maakte hem langzaam open. Na deze envelop waren er nog maar acht en ze wilde van elke seconde genieten voordat het een van de zovele herinneringen werd. Ze haalde er een kaartje uit.

==

Een Disco Diva moet er altijd op haar best uitzien. Koop een jurk want die zul je volgende maand nodig hebben!

PS: Ik hou van je...

==

‘Oooo,’ riepen John en Sharon in koor, ‘hij wordt cryptisch!’

==

==

Hoofdstuk zeven

==

Holly lag op bed en deed als een demente, oude vrouw glimlachend de lamp aan en uit. Sharon en zij waren naar Bed Knobs and Broomsticks in Malahide gegaan en waren allebei gevallen voor de prachtig bewerkte houten poot en de roomkleurige lampenkap die mooi bij het roomkleurige en houten meubilair van de slaapkamer paste (natuurlijk hadden ze de duurste lamp uitgekozen – het was niet goed om met die traditie te breken). En hoewel Gerry fysiek niet aanwezig was toen ze hem kocht had Holly het gevoel dat ze hem samen hadden uitgekozen.

Ze had de gordijnen van haar slaapkamer dichtgetrokken om haar nieuwe aankoop uit te proberen. De lamp verspreidde een zachte gloed en gaf de kamer een warmer aanzien. Het was zo eenvoudig geweest een eind te maken aan hun avondlijke ruzies, maar misschien hadden ze dat allebei niet gewild. Het was een gewoonte geworden, iets vertrouwds dat hun band sterker maakte. Ze zou er alles voor over hebben om nu zo’n ruzietje te hebben. En ze zou met alle liefde voor hem uit haar warme bed komen, ze zou met alle liefde voor hem over de koude tegels lopen en ze zou met alle liefde haar teen stoten terwijl ze op de tast de weg naar het bed zocht. Maar die tijd was voorbij.

Het geluid van Gloria Gaynor’s I Will Survive bracht haar terug naar het heden toen ze zich realiseerde dat haar mobieltje ging.

‘Hallo?’

‘G’Day, mate, ik ben thuuuiiis!’ gilde een bekende stem.

‘O, mijn hemel, Ciara! Ik wist niet dat je terug zou komen!’

‘Nou, ik eigenlijk ook niet, maar mijn geld was op en ik besloot jullie allemaal te verrassen!’

‘Wauw, ik wil wedden dat ma en pa inderdaad verrast waren.’

‘Pa liet inderdaad van schrik de handdoek vallen toen hij onder de douche vandaan kwam.’

Holly sloeg haar handen voor haar gezicht. ‘O, Ciara, dat meen je niet!’ riep ze ontzet uit.

‘Ik heb papa maar niet omhelsd toen ik hem zag!’ Ciara lachte.

‘Gadver, gadver, gadver. Ander onderwerp, ik krijg vreselijke visioenen,’ lachte Holly.

‘Goed. Ik bel je natuurlijk om te zeggen dat ik weer thuis ben en dat mama vanavond een etentje geeft om het te vieren.’

‘Om wat te vieren?’

‘Dat ik in leven ben.’

‘O, oké. Ik dacht dat je misschien iets bekend ging maken of zo.’

‘Ja, dat ik nog in leven ben.’

‘Oké. Wie komen er?’

‘De hele familie.’

‘Heb ik al gezegd dat ik naar de tandarts moet omdat al mijn tanden getrokken moeten worden? Het spijt me, maar ik kan niet.’

‘Ik weet het, ik weet het, dat zei ik al tegen ma, maar we zijn in eeuwen niet bij elkaar geweest. Wanneer heb jij Richard en Meredith trouwens voor het laatst gezien?’

‘O, die goeie ouwe Dick. Nou hij was in optima forma tijdens de begrafenis. Hij had een heleboel wijze en troostende woorden voor me, zoals: “Heb je niet overwogen zijn hersenen aan de medische wetenschap te schenken?” Ja, hij is echt een fantastische broer.’

‘Och jeetje, Holly, het spijt me dat ik niet heb gevraagd hoe de begrafenis was.’ De stem van haar zusje klonk anders. ‘Het spijt me dat ik er niet kon zijn.’

‘Ciara, doe niet zo mal, we waren het er allebei over eens dat het beter was als je in Australië bleef,’ zei Holly kordaat. ‘Het is veel te duur om even heen en weer te vliegen, dus laten we het er niet meer over hebben, goed?’

‘Goed.’

Holly veranderde snel van onderwerp. ‘Dus als je zegt de hele familie, bedoel je dat...?’

‘Dat Richard en Meredith met ons beminnelijke nichtje en neefje komen. En je vindt het natuurlijk vast leuk dat Jack en Abbey komen. Declan is lijfelijk aanwezig maar waarschijnlijk niet met zijn hoofd en verder zijn ma en pa en ik er natuurlijk, en jij!’

Holly kreunde. Hoe Holly ook klaagde over haar familie, haar relatie met haar broer Jack was geweldig. Omdat hij slechts twee jaar ouder was, waren ze vroeger altijd heel close geweest en had hij zich ten opzichte van haar altijd heel beschermend opgesteld. Hun moeder had hen haar ‘twee kleine rakkertjes’ genoemd, omdat ze altijd kattenkwaad uithaalden – waarvan hun oudste broer Richard meestal het slachtoffer was. Jack leek qua uiterlijk en karakter veel op Holly en ze beschouwde hem als de meest normale van alle kinderen. Wat ook hielp, was dat ze het goed kon vinden met zijn vriendin Abbey die hij al zeven jaar kende. Toen Gerry nog leefde kwamen ze vaak bij elkaar om samen wat te drinken en te eten. Toen Gerry nog leefde.... God, dat klonk niet goed.

Ciara was echter uit heel ander hout gesneden. Jack en Holly waren ervan overtuigd dat ze van de planeet Ciara kwam, aantal inwoners: één. Ciara leek op haar vader: lange benen en donker haar. Ze had ook verscheidene tatoeages en piercings op haar lichaam als gevolg van de wereldreizen die ze had gemaakt. Een tattoo voor elk land grapte haar vader altijd. Een tattoo voor elke man, wisten Holly en Jack zeker.

Uiteraard werd dit allemaal afgekeurd door de oudste broer, Richard (of Dick zoals Jack en Holly hem noemden). Richard was vanaf zijn geboorte behept met de ernstige ziekte dat hij zich altijd en eeuwig als een oude man gedroeg. Zijn leven draaide om regels en voorschriften en gehoorzaamheid. Toen hij nog jong was, had hij één vriend met wie hij ruzie kreeg toen hij tien jaar was en Holly kon zich niet herinneren dat hij daarna ooit nog iemand mee naar huis had genomen, noch dat hij vriendinnetjes had of ooit uitging. Jack en zij beschouwden het als een wonder dat hij een vrouw had gevonden die net zo vreugdeloos was als hij, Meredith. Waarschijnlijk op een bijeenkomst over antigeluk.

Het was niet zo dat Holly de ergste familie van de wereld had, het was gewoon zo’n vreemde mengeling van mensen. Die enorm verschillende persoonlijkheden botsten en dat leidde meestal tot ruzies op de meest ongelegen momenten, of zoals Holly’s ouders het liever noemden: ‘Zware gesprekken.’ Ze konden wel met elkaar overweg, maar dan moest iedereen echt zijn best doen en zich zo goed mogelijk gedragen.

Holly en Jack gingen dikwijls samen lunchen of iets drinken om bij te praten; ze waren echt in elkaar geïnteresseerd. Ze genoot van zijn gezelschap en beschouwde hem niet alleen als een broer maar ook als een echte vriend. De laatste tijd hadden ze elkaar echter niet veel gezien, maar Jack kende Holly goed en wist wanneer ze alleen wilde zijn.

De enige keer dat Holly contact had met haar jongere broer Declan was wanneer Holly naar haar ouderlijk huis ging om haar ouders te bezoeken en hij opendeed. Declan was geen prater. Hij was een ‘jongen’ van tweeëntwintig, die zich niet erg op zijn gemak voelde in gezelschap van volwassenen, dus wist Holly nooit echt veel van hem. Een aardige jongen, alleen liep hij een beetje met zijn hoofd in de wolken.

Ciara, haar zusje van vierentwintig, was een heel jaar weg geweest en Holly had haar gemist. Ze waren niet het soort zussen dat elkaars kleren leende en over jongens ginnegapte. Hun smaken waren heel verschillend, maar omdat ze de enige twee meisjes waren, hadden ze wel een sterke band met elkaar. Ciara leek meer op Declan; ze waren allebei dromers. En dan was er nog... Richard. Hij was altijd een einzelgänger in de familie geweest, maar Holly vermoedde dat hij het prettig vond te vervreemden van bepaalde personen in zijn familie die hij niet helemaal begreep. Holly zag op tegen zijn oersaaie verhandelingen, de tactloze vragen over haar leven en gewoon het algehele gevoel van frustratie dat zijn opmerkingen aan tafel haar altijd bezorgden. Maar het was een welkomstdiner voor Ciara, en Jack zou er ook zijn. Holly kon op hem rekenen.

Maar of Holly zich op de avond verheugde? Absoluut niet.

==

Holly klopte met tegenzin op de deur en hoorde onmiddellijk kleine voeten naar de deur rennen, gevolgd door een stemmetje dat geen enkel kind zou moeten hebben.

‘Mama! Papa! Het is tante Holly, het is tante Holly!’

Het was haar neefje Timothy.

Zijn enthousiasme werd plotseling de kop ingedrukt door een strenge stem (hoewel het niet normaal was dat haar neefje zo blij reageerde dat Holly er was. Blijkbaar was het binnen nog saaier dan normaal). ‘Timothy! Wat heb ik nou gezegd? Je mag niet door het huis rennen, straks bezeer je je nog! Ga nu in de hoek staan en denk na over wat ik heb gezegd. Heb je dat begrepen?’

‘Ja, mammie.’

‘Ach, Meredith, hoe kan hij zich nu bezeren op het dikke tapijt of op de dikke kussens van de bank?’

Holly lachte in zichzelf; Ciara was duidelijk weer thuis. Net op het moment dat Holly overwoog om te vluchten ging de deur open en daar stond Meredith. Ze keek nog zuurder en ongastvrijer dan normaal.

‘Holly,’ knikte ze.

‘Meredith,’ deed Holly haar na.

Eenmaal in de woonkamer zocht Holly Jack, maar tot haar teleurstelling was hij nergens te bekennen. Richard stond voor de haard en droeg verrassend genoeg een kleurrijke trui – misschien zou hij zich vanavond helemaal laten gaan. Hij stond met zijn handen in zijn zakken en schommelde heen en weer alsof hij een lezing gaf. De lezing was gericht aan hun arme vader Frank, die ongemakkelijk in zijn favoriete leunstoel zat en als een schooljochie keek dat net een standje had gekregen. Richard ging zo op in zijn verhaal dat hij Holly niet binnen zag komen. Holly blies een kushandje naar haar arme vader want ze wilde niet bij het gesprek betrokken worden. Haar vader glimlachte naar haar en deed alsof hij haar kus opving.

Declan zat in zijn gescheurde spijkerbroek en South Park t-shirt onderuitgezakt op de bank en rookte fanatiek een sigaret, terwijl Meredith hem op de gevaren van het roken wees. ‘Echt? Dat wist ik niet,’ zei hij op verontruste en geïnteresseerde toon en maakte zijn sigaret uit. Meredith keek voldaan tot Declan naar Holly knipoogde, zijn sigaretten pakte en een nieuwe opstak. ‘Vertel nog eens wat meer, alsjeblieft, ik brand van nieuwsgierigheid.’ Meredith keek hem vol walging aan.

Ciara had zich achter de bank verstopt en gooide popcorn naar het hoofd van Timothy. Hij stond in een hoek van de kamer en durfde zich niet om te draaien. Emily van vijf drukte Abbey tegen de grond en speelde samen met een duivels uitziende pop de baas over haar. Abbey keek Holly aan en riep geluidloos ‘Help!’.

‘Hoi, Ciara.’ Holly liep op haar zusje toe die vanachter de bank vandaan kwam en haar hartelijk omhelsde, inniger dan normaal. ‘Leuk kapsel.’

‘Vind je het leuk?’

‘Ja, roze staat je echt goed.’

Ciara keek tevreden. ‘Dat heb ik hun ook al geprobeerd te vertellen,’ zei ze en keek met samengeknepen ogen naar Richard en Meredith. ‘En, hoe gaat het met mijn grote zus?’ vroeg Ciara zachtjes terwijl ze liefdevol over Holly’s arm streek.

‘Ach,’ glimlachte Holly, ‘ik hou vol.’

‘Mocht je Jack zoeken, hij is in de keuken en helpt je moeder met het eten,’ zei Abbey terwijl ze grote ogen opzette en weer geluidloos ‘Help me!’ riep.

Holly keek Abbey met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Echt? Is het niet fantastisch dat hij mam helpt?’

‘O, Holly, weet je dan niet dat Jack dol is op koken? Hij kan er maar geen genoeg van krijgen,’ zei ze sarcastisch.

Holly’s vader grinnikte, waarop Richard abrupt zijn verhaal onderbrak. ‘Wat is er zo grappig, vader?’

Frank verschoof nerveus in zijn stoel. ‘Ik vind het frappant dat dit allemaal in slechts één reageerbuisje gebeurt.’

Richard slaakte een zucht van afkeuring dat zijn vader zo dom kon zijn. ‘Ja, maar je moet begrijpen dat ze zo minuscuul zijn, vader, het is gewoon fascinerend. De organismen verbinden zich met...’ en hij hervatte zijn relaas terwijl zijn vader achteroverleunde en niet naar Holly probeerde te kijken.

Holly liep op haar tenen de keuken in. Haar broer zat kauwend aan tafel met zijn voeten op een stoel. ‘Aha, daar is the naked chef in eigen persoon.’

Jack glimlachte en stond op. ‘En daar is mijn lievelingszuster.’ Hij trok zijn neus op. ‘Ze hebben jou dus ook gestrikt om te komen.’ Hij liep op haar toe en spreidde zijn armen. ‘Hoe is het met je?’ fluisterde hij in haar oor.

‘Goed, dank je.’ Holly glimlachte bedroefd en gaf hem een kus op zijn wang voordat ze zich tot haar moeder wendde. ‘Lieve moeder, ik kom mijn diensten aanbieden in deze extreem enerverende en drukke periode in je leven,’ zei Holly terwijl ze de rode wangen van haar moeder kuste.

‘O, wat mag ik mezelf toch gelukkig prijzen met zulke zorgzame kinderen,’ zei Elizabeth sarcastisch. ‘Je mag de aardappels afgieten.’

‘Mam, vertel ons nog eens over de tijd dat je klein was en er tijdens de hongersnood geen pieper meer te krijgen was,’ zei Jack met een overdreven zwaar Iers accent.

Elizabeth sloeg hem speels met een theedoek op zijn hoofd. ‘Ach, jongen, dat was lang voor mijn tijd,’ zei ze met hetzelfde accent.

‘Zeg dat wel,’ beaamde Jack.

‘Het waren zware tijden,’ zei Holly met een accent dat nergens op leek.

Jack en Elizabeth staarden haar aan. ‘Sinds wanneer moet dat voor Iers doorgaan?’ zei haar moeder lachend.

‘Ach, houden jullie toch je mond.’ Holly ging bij haar broer aan tafel zitten.

‘Ik hoop dat jullie vanavond geen kattenkwaad uithalen. Ik zou het leuk vinden als er voor de verandering nu eens geen ruzie wordt gemaakt.’

‘Moeder, het schokt me dat je er zelfs maar aan denkt.’ Jack knipoogde naar Holly.

‘Vooruit dan maar,’ zei Elizabeth die er geen woord van geloofde. ‘Zo, het spijt me, kinderen, maar er valt hier niets meer te doen. Over een paar minuten kunnen we aan tafel.’

‘Ah,’ zei Holly teleurgesteld.

Elizabeth ging bij haar kinderen aan tafel zitten. Ze keken alle drie naar de keukendeur en dachten hetzelfde.

‘Nee, Abbey,’ gilde Emily hard, ‘je doet niet wat ik zeg,’ en barstte in tranen uit. Even later weerklonk Richard’s bulderende lach; blijkbaar had hij een mop verteld want hij was de enige die lachte.

‘Maar ik veronderstel dat het belangrijk is dat we allemaal hier blijven en het eten in de gaten houden,’ voegde Elizabeth eraan toe.

==

‘Oké, allemaal aan tafel,’ kondigde Elizabeth aan en ze begaven zich allemaal naar de eetkamer. Er viel een ongemakkelijk moment zoals tijdens een kinderfeestje wanneer iedereen naast zijn beste vriendje of vriendinnetje wilde zitten. Uiteindelijk was Holly tevreden. Ze ging tussen Jack en haar moeder zitten, die aan het hoofd van de tafel zat. Abbey zat met een nors gezicht tussen Jack en Richard in. Jack zou wat goed te maken hebben als ze thuis waren. Declan ging tegenover Holly zitten. Naast hem was een lege stoel waar Timothy zou moeten zitten en daarnaast zaten Emily, Meredith en Ciara. Holly’s vader had pech: hij zat aan het hoofd van de tafel tussen Richard en Ciara, maar hij was de kalmte zelve en de juiste man op de juiste plek.

Iedereen riep ‘oooh’ en ‘aaah’ toen Elizabeth het eten op tafel zette en de aroma’s zich door het vertrek verspreidden. Holly was altijd dol geweest op de kookkunst van haar moeder. Ze was nooit bang om met nieuwe smaken en recepten te experimenteren, een talent dat haar dochter niet van haar had geërfd.

‘Hé, arme Timmy rammelt vast van de honger,’ zei Ciara tegen Richard. ‘Hij heeft daar nu toch wel lang genoeg gestaan?’

Ze wist dat ze zich op dun ijs begaf maar ze was dol op gevaar, en wat nog belangrijker was, ze vond het heerlijk om Richard op stang te jagen. Ze had per slot van rekening nog wat in te halen, nadat ze een jaar weg was geweest.

‘Ciara, het is belangrijk dat Timothy weet wanneer hij iets fout doet,’ legde Richard uit.

‘Ja, maar kun je hem dat dan niet gewoon vertellen?’

De rest van de familie deed z’n best om niet te lachen.

‘Hij moet weten dat zijn acties ernstige gevolgen kunnen hebben, zodat hij dezelfde fout niet nog eens maakt.’

‘Ach, nou ja,’ zei Ciara op luide toon, ‘nu mist hij al dat verrukkelijke eten. Mmm, mmm, mmm,’ zei ze en likte haar lippen af.

‘Hou op, Ciara,’ snauwde Elizabeth.

‘Anders moet je in de hoek staan,’ voegde Jack er streng aan toe.

Iedereen schaterde het uit, behalve Meredith en Richard natuurlijk.

‘Zo, Ciara, vertel ons eens over je avonturen in Australië,’ zei Frank snel.

Ciara’s ogen lichtten op. ‘O, ik heb een fantastische tijd gehad, pap. Ik kan iedereen aanbevelen erheen te gaan.’

‘Het is anders wel een hele lange reis,’ zei Richard.

‘Ja, maar het is het helemaal waard.’

‘Heb je nog meer tattoos laten zetten?’ vroeg Holly.

‘Ja, kijk maar.’ Ciara stond op, trok haar broek omlaag en liet een vlinder op haar bil zien.

Ma, pa, Richard en Meredith protesteerden verontwaardigd, terwijl de anderen dubbel lagen van het lachen. Pas toen Ciara haar excuses had aangeboden en Meredith niet langer de ogen van haar dochtertje Emily bedekt hield, keerde de rust terug.

‘Dat zijn walgelijke dingen,’ zei Richard vol afgrijzen.

‘Ik vind vlinders mooi, papa,’ zei Emily met grote, onschuldige ogen.

‘Sommige vlinders zijn mooi, Emily, maar ik heb het over tatoeages. Daar kun je allerlei ziektes en problemen van krijgen.’ Emily’s glimlach verdween.

‘Hé, ik heb die tattoo niet in een of andere smerige tent laten zetten waar ze naalden van drugsdealers gebruiken. Het was er hartstikke schoon.’

‘Nou, als dat geen stijlfiguur is, dan weet ik het niet meer,’ snoof Meredith.

‘Ben je onlangs in zo’n tent geweest, Meredith?’ vroeg Ciara een beetje te fel.

‘Eh... n-n-nee,’ stamelde ze. ‘Ik ben nog nooit in zo’n tent geweest, gelukkig niet, maar ik weet zeker dat ze smerig zijn.’ Vervolgens wendde ze zich tot Emily. ‘Het zijn smerige, afschuwelijke plekken, Emily, waar alleen gevaarlijke mensen komen.’

‘Is tante Ciara gevaarlijk, mammie?’

‘Alleen voor kleine meisjes van vijf met rossig haar,’ zei Ciara die zich volpropte met eten.

Emily verstijfde.

‘Richard, lieverd, mag Timmy nu binnenkomen om wat te eten?’ vroeg Elizabeth beleefd.

‘Het is Timothy,’ zei Meredith nadrukkelijk.

‘Ja, moeder, dat is goed.’

Een zeer berouwvolle Timmy kwam langzaam met gebogen hoofd de kamer in en ging stilletjes naast Declan zitten. Holly had medelijden met hem. Wat wreed om een kind zo te behandelen, wat wreed dat hij geen kind mocht zijn... Haar medelijden verdween onmiddellijk toen hij onder tafel tegen haar scheen schopte. Ze hadden hem beter in de hoek kunnen laten staan.

‘Kom, Ciara, vertel ons eens de laatste nieuwtjes. Heb je daar nog iets wilds en fantastisch gedaan?’ vroeg Holly nieuwsgierig.

‘O ja, ik heb gebungeejumpt. Een paar keer zelfs. Ik heb er een foto van.’ Ze stak haar hand in haar achterzak en iedereen draaide zijn hoofd weg voor het geval ze van plan was haar broek weer te laten zaken. Gelukkig pakte ze alleen haar portefeuille en liet de foto rondgaan.

‘De eerste keer was van een brug en raakte ik met mijn hoofd het water...’

‘O, Ciara, dat klinkt gevaarlijk,’ zei haar moeder met haar handen voor haar gezicht.

‘Nee, hoor, het was helemaal niet gevaarlijk,’ stelde ze haar gerust.

Holly kreeg de foto in handen en Jack en zij barstten in lachen uit. Ciara bungelde ondersteboven aan een touw. Ze gilde en haar gezicht was vertrokken van doodsangst. Haar haar (dat destijds blauw was) stond alle kanten op alsof ze geëlektrocuteerd werd.

‘Leuke foto, Ciara. Mam, die moet je in een lijstje boven de haard hangen,’ grapte Holly.

‘Ja!’ Ciara’s ogen lichtten op. ‘Dat is een goed idee!’

‘Komt in orde, lieverd. Dan haal ik die foto waarop je je heilige communie doet wel weg,’ zei Elizabeth sarcastisch.

‘Nou, ik weet niet welke foto enger is,’ zei Declan.

‘Holly, wat ga je met je verjaardag doen?’ vroeg Abbey, die zich over tafel naar Holly toeboog. Het was duidelijk dat ze genoeg had van het gesprek met Richard.

‘O, dat is waar ook!’ gilde Ciara. ‘Je wordt over een paar weken dertig!’

‘Ik wil er eigenlijk niet zo veel aan doen,’ waarschuwde ze iedereen. ‘Ik wil geen surpriseparty of zoiets, alsjeblieft.’

‘O, maar je moet...’ zei Ciara.

‘Nee, ze hoeft helemaal niets als ze dat niet wil,’ viel haar vader haar in de rede en gaf Holly een bemoedigende knipoog.

‘Dank je, papa. Ik wil gewoon met de meiden uit. Niets bijzonders, niets wilds.’

Richard klakte afkeurend met zijn tong toen hij de foto kreeg en gaf hem aan zijn vader die om Ciara grinnikte.

‘Ik ben het met je eens, Holly,’ zei Richard, ‘verjaardagen zijn altijd een beetje gênant. Volwassen mensen die zich als kinderen gedragen, en Rock the boat zingen en veel te veel drinken. Je hebt helemaal gelijk.’

‘Eerlijk gezegd vind ik die feestjes juist heel leuk, Richard,’ vuurde Holly terug, ‘maar ik ben dit jaar gewoon niet in een feeststemming, dat is alles.’

Er viel een stilte die door Ciara werd verbroken. ‘Het wordt dus een meidenavond.’

‘Mag ik mee om te filmen?’ vroeg Declan.

‘Waarom?’

‘Om beeldmateriaal van disco’s en zo te verzamelen.’

‘Tja, als je er wat aan hebt... Als je maar weet dat ik niet naar de trendy discotheken ga die jij leuk vindt.’

‘Het maakt me niet uit waar je heen... Au!’ schreeuwde hij en keek dreigend naar Timothy.

Timmy stak zijn tong uit en het gesprek werd voortgezet. Ciara verliet na het hoofdgerecht de kamer en kwam met een uitpuilende tas terug. ‘Cadeautjes!’ kondigde ze aan.

Timmy en Emily juichten. Holly hoopte dat Ciara niet was vergeten ook iets voor hen mee te brengen.

Haar vader kreeg een kleurrijk beschilderde boemerang en deed net alsof hij het ding naar zijn vrouw gooide. Richard kreeg een t-shirt waarop de kaart van Australië stond afgebeeld en hij begon Timmy en Emily meteen te onderwijzen. Meredith kreeg grappig genoeg niets, Jack en Declan kregen t-shirts met perverse afbeeldingen en de tekst I’ve been to the bush, Holly’s moeder kreeg een verzameling oude aboriginal recepten en Holly was geroerd door de dromenvanger die van felgekleurde veren en stokjes was gemaakt. ‘Nu komen al je dromen uit,’ fluisterde Ciara in haar oor en kuste haar op haar wang.

Gelukkig had Ciara voor Timmy en Emily snoep meegenomen dat verdacht veel leek op het snoep dat je in de plaatselijke winkel kon kopen. Richard en Meredith pakten het snoepgoed meteen af omdat het slecht voor hun tanden was.

‘Geef het dan maar terug, dan kan ik mijn eigen tanden verpesten,’ zei Ciara.

Timmy en Emily keken bedroefd naar de cadeautjes van de anderen en kregen meteen een standje van Richard omdat ze zich niet op de kaart van Australië concentreerden. Timmy trok een gezicht naar Holly die weer een warm gevoel in haar hart kreeg. Zolang de kinderen zich gedroegen alsof ze deze behandeling verdienden, vond zij het best.

‘Goed, we moesten maar eens gaan, Richard, anders vallen de kinderen aan tafel in slaap,’ zei Meredith. De kinderen waren klaarwakker en schopten Holly en Declan herhaaldelijk onder tafel.

‘Voordat iedereen ervandoor gaat,’ zei Holly’s vader met luide stem om zich verstaanbaar te maken. Het werd stil aan tafel. ‘Ik wil graag een toast uitbrengen op onze mooie dochter Ciara.’ Hij glimlachte naar zijn dochter en Ciara genoot met volle teugen van alle aandacht. ‘We hebben je gemist en we zijn blij dat je weer veilig thuis bent,’ zei Frank. Hij hief zijn glas. ‘Op Ciara!’

‘Op Ciara!’ riep iedereen.

==

Zodra Richard en Meredith weg waren, vertrokken de anderen ook druppelsgewijs. Holly stapte de koude avond in en liep alleen naar haar auto. Haar vader en moeder zwaaiden haar uit, maar toch voelde ze zich heel eenzaam. Normaal vertrok ze samen mét Gerry en als hij niet bij haar was, ging ze naar huis, náár hem. Maar vanavond niet, noch de volgende avond of de avond daarna...

==

==

Hoofdstuk acht

==

Holly stond voor de grote spiegel en bekeek zichzelf. Ze had Gerry’s opdracht uitgevoerd en een nieuwe jurk gekocht. Waarvoor wist ze niet en de verleiding om de envelop voor mei open te maken was groot, maar ze wist zich telkens weer te beheersen. Over twee dagen was het zover en Holly kon aan niets anders denken.

Ze had besloten helemaal in het zwart te gaan, want dat paste bij haar huidige stemming. De strakke zwarte broek maakte haar benen slanker en viel perfect over haar zwarte laarsjes. Om de outfit helemaal compleet te maken, droeg ze een zwart korset waardoor het leek alsof ze grotere borsten had. Leo had een prachtig kapsel gecreëerd: hij had haar haar opgestoken, met golvende lokken die los over haar schouders vielen. Holly streek met haar vingers door haar lokken en glimlachte bij de herinnering aan haar bezoek aan de kapsalon, waar ze buiten adem en met een rood hoofd was binnengestormd. ‘Neem me alsjeblieft niet kwalijk, Leo. Ik kreeg een telefoontje en ben helemaal de tijd vergeten.’

‘Geeft niets, liefje. Ik heb het personeel zo getraind dat als jij een afspraak maakt, ze je automatisch een half uur later zetten. Colin!’ schreeuwde hij en knipte met zijn vingers.

Colin liet alles vallen en kwam aangerend.

‘Jezus, wat voor tranquillizers slik jij? Dat moet een paardenmiddel zijn! Je haar is alweer zo lang en ik heb het een paar weken geleden nog geknipt.’

Hij trapte fanatiek op het pedaal waardoor Holly omhoog ging. ‘Iets bijzonders vanavond?’ vroeg hij terwijl hij al zijn energie in het omhoog pompen van de stoel stak. Holly wist inmiddels dat ze hem onder de gegeven omstandigheden beter geen antwoord kon geven, ze wilde niet weer de slappe lach krijgen.

‘De grote drie-nul,’ zei ze en beet op haar lip.

‘Wat is dat? Het nummer van je bus?’

‘Nee, ik ben de grote drie-nul!’

‘Dat weet ik toch, schat. Colin!’ schreeuwde hij weer en knipte met zijn vingers.

Colin kwam met een taart uit het personeelskamertje achter Holly te voorschijn, gevolgd door een rij kappers die samen met Leo ‘Lang zal ze leve!’ zong. Holly was met stomheid geslagen. Tegen die tijd deed iedereen in de salon mee en was Holly helemaal overweldigd door dit vertoon van genegenheid. Toen het voorbij was, werd er geapplaudisseerd en ging iedereen weer aan het werk.

Holly kon geen woord uitbrengen.

‘Jezus, Holly, de ene week lach je zo hard dat je bijna uit je stoel tuimelt en de volgende week zit je te janken!’

‘O, maar dit was heel bijzonder, Leo. Dank je.’ Ze droogde haar tranen, sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een kus.

‘Tja, je had nog wat van me te goed nadat je me zo vernederd hebt,’ zei hij en duwde haar weg omdat hij zich niet op zijn gemak voelde bij zo veel emoties.

Holly lachte bij de herinnering aan Leo’s vijftigste verjaardag. Het thema was ‘veren en kant’ geweest. Holly had een prachtige, strakke jurk van kant gedragen en Gerry, die altijd in was voor een lolletje, had behalve een roze overhemd en dito das een roze veren boa gedragen. Leo beweerde dat hij het allemaal verschrikkelijk gênant had gevonden, maar iedereen wist dat hij heimelijk blij was met alle aandacht. De volgende dag had Leo alle gasten gebeld die op het feest waren geweest en een dreigende boodschap ingesproken. Holly had in de weken daarna geen afspraak met hem durven maken uit angst dat hij haar zou vermoorden. Er werd gezegd dat Leo die week weinig klandizie had.

‘Nou, je vond die stripper anders maar wat leuk die avond,’ plaagde Holly.

‘Leuk? Ik heb nog een maand met hem gescharreld, de schoft.’

Elke klant kreeg een stuk taart en iedereen draaide zich om om haar te bedanken.

‘Ik begrijp niet waarom ze jou bedanken,’ mompelde Leo binnensmonds. ‘Ik ben toch godverdomme degene die hem heeft gekocht.’

‘Maak je geen zorgen, Leo. Ik zal zorgen dat mijn fooi de kosten dekt.’

‘Ben je gek? Dat is nog niet eens genoeg voor mijn buskaartje naar huis.’

‘Leo, je woont hiernaast.’

‘Precies!’

Holly trok een pruillip. Leo lachte. ‘Dertig jaar en je gedraagt je nog steeds als een kind. Waar ga je vanavond heen?’

‘O, niets bijzonders. Ik wil gewoon een leuk, rustig avondje uit met de meiden.’

‘Dat zei ik ook toen ik vijftig werd. Wie gaan er mee?’

‘Sharon, Ciara, Abbey en Denise. Die heb ik in eeuwen niet gezien.’

‘Is Ciara weer thuis?’

‘Ja, compleet met roze haar.’

‘Grote genade! Als ze weet wat goed voor haar is, blijft ze uit mijn buurt. Goed, dame, je ziet er fantastisch uit, je bent de mooiste van het bal. Veel plezier!’

Holly schrok op uit haar overpeinzingen en bekeek weer haar spiegelbeeld. Ze voelde zich geen dertig en zo zag ze er ook niet uit. Maar ja, hoe werd je geacht je te voelen wanneer je dertig was? Toen ze nog jong was, leek dertig zo ver weg, en dacht ze dat een vrouw van die leeftijd heel wijs en ervaren was, en een gesetteld leventje leidde met een man, kinderen en een carrière. Zij had geen van die dingen. Ze voelde zich nog net zo dom als toen ze twintig was met alleen wat meer grijze haren en kraaienpootjes rond haar ogen. Ze ging op bed zitten en bleef naar zichzelf staren. Dertig worden was niet iets om te vieren.

De deurbel ging en Holly hoorde het opgewonden geklets en gegiechel van de meiden. Ze deed haar best om vrolijk te kijken, haalde diep adem en glimlachte krampachtig.

‘Gefeliciteerd!’ riepen ze allemaal in koor.

Ze keek naar hun vrolijke gezichten en werd onmiddellijk door hun enthousiasme aangestoken. Ze bracht hen naar de woonkamer en zwaaide naar de camera die Declan op haar richtte.

‘Nee, Holly, je wordt geacht hem te negeren!’ siste Denise en trok haar aan haar arm mee naar de bank, waar Holly onmiddellijk met cadeautjes overladen werd.

‘Eerst het mijne openmaken!’ gilde Ciara terwijl ze Sharon zo hardhandig opzij duwde dat ze van de bank viel. Sharon zat verstijfd van schrik op de grond, wist even niet hoe ze moest reageren en giechelde toen.

‘Oké, iedereen rustig blijven,’ zei de stem van de rede (Abbey) die haar best deed om een gierende Sharon omhoog te hijsen. ‘Volgens mij moeten we eerst de bubbels opentrekken en dan pas de cadeautjes uitpakken.’

‘Goed, zolang ze mijn cadeautje maar het eerst openmaakt,’ zei Ciara met een pruillip.

‘Ciara, dat beloof ik je,’ zei Holly op een toon alsof ze tegen een kind sprak.

Abbey rende naar de keuken en keerde terug met een dienblad vol champagneglazen. ‘Wie wil er champagne?’

De flûtes waren een huwelijksgeschenk en op een van de glazen stonden Gerry’s en Holly’s naam gegraveerd. Abbey had het bewuste glas tactisch weggezet. ‘Oké, Holly, aan jou de eer,’ zei Abbey en gaf haar de fles.

Iedereen zocht dekking toen Holly aan de kurk trok. ‘Hé, zo erg ben ik nou ook weer niet!’

‘Ja, ze is intussen een echte professional,’ zei Sharon die achter de bank lag met een kussen op haar hoofd.

De meiden juichten allemaal toen ze de knal hoorden en kwamen uit hun schuilplaatsen te voorschijn. ‘Een hemels geluid,’ zei Denise dramatisch en drukte haar hand tegen haar hart.

‘Oké, nu moet je mijn cadeautje openmaken!’ schreeuwde Ciara weer.

‘Ciara!’ schreeuwden ze allemaal. ‘Na de toast,’ voegde Sharon eraan toe.

Iedereen hief het glas.

‘Op mijn allerbeste vriendin in de hele wereld die een zwaar jaar achter de rug heeft waar ze zich dapper doorheen heeft geslagen. Op de moedigste en sterkste vrouw die ik ooit heb ontmoet! Op het vinden van geluk in de komende dertig jaar van haar leven! Op Holly!’

‘Op Holly,’ riepen ze allemaal in koor. Iedereen nam met tranen in de ogen een slokje champagne, behalve Ciara natuurlijk die haar glas in één teug leegdronk om haar cadeautje aan Holly te kunnen overhandigen.

‘Eerst moet je deze tiara opzetten omdat jij de koningin van de avond bent en dit is mijn cadeautje aan jou!’

De meiden hielpen Holly met het opzetten van de fonkelende tiara, die gelukkig perfect bij haar glinsterende korset paste, en op dat moment voelde ze zich, omringd door haar vriendinnen, net een prinses.

Holly verwijderde voorzichtig het cellofaan van een fraai ingepakt cadeautje.

‘O, trek het er toch gewoon af!’ zei Abbey tot ieders verbazing.

Holly bekeek beduusd naar de doos. ‘Wat is dit?’

‘Lees wat erop staat!’ riep Ciara opgewonden.

Holly las de tekst op de doos hardop voor. ‘Het is een... op batterijen... o, mijn god! Ciara! Stoute meid!’ Holly en de meiden giechelden hysterisch.

‘Nou, dit zal ik beslist nodig hebben,’ zei Holly lachend terwijl ze de doos aan de camera liet zien. Declan keek alsof hij elk moment moest braken.

‘Vind je het leuk?’ vroeg Ciara onzeker. ‘Ik wilde je het tijdens mijn welkomstdiner afgelopen week geven, maar dat leek me niet het geschikte moment...’

‘Jeetje. Nou, ik ben blij dat je me het nu geeft!’ Holly omhelsde haar zusje lachend.

‘Oké, nu ben ik,’ zei Abbey terwijl ze een pakje in Holly’s schoot legde. ‘Van Jack en mij, en het is iets heel anders dan dat je van Ciara hebt gekregen!’

‘Ik zou me zorgen maken als Jack me zoiets zou geven,’ zei ze en maakte het cadeautje open. ‘O, Abbey, het is prachtig!’ zei Holly terwijl ze een zilverkleurig fotoalbum omhoog hield.

‘Voor je nieuwe herinneringen,’ zei Abbey zacht.

‘Wat een goed idee,’ zei Holly terwijl ze haar armen om Abbey sloeg en haar innig omhelsde. ‘Dank je.’

‘Oké, mijn cadeautje is minder sentimenteel, maar aangezien je ook een vrouw bent weet ik zeker dat je het op prijs zult stellen,’ zei Denise terwijl ze haar een envelop overhandigde.

‘O, te gek! Daar heb ik altijd heen gewild,’ riep Holly. ‘Een verwenweekend in Haven’s beautyfarm!’

‘Goh, je klinkt alsof je aan het programma Blind Date meedoet,’ plaagde Sharon.

‘Laat ons weten wanneer je een afspraak maakt, het is een jaar geldig en dan kunnen wij hetzelfde weekend gaan. Dan maken we er een korte vakantie van!’

‘Dat is een geweldig idee, Denise, dank je!’

‘Oké, last but not least!’ Holly knipoogde naar Sharon en Sharon friemelde nerveus met haar handen terwijl ze Holly’s gezicht aandachtig gadesloeg.

Het was een grote, verzilverde fotolijst met een foto van Sharon, Denise en Holly op het kerstbal twee jaar geleden. ‘O, god, ik draag mijn veschikkelukke dure witte jurk!’ snikte Holly voor de grap met dubbele tong.

‘Vóórdat je hem verpestte,’ zei Sharon nadrukkelijk.

‘Hemel, ik kan me niet eens herinneren dat die foto is genomen!’

‘Ik kan me niet eens herinneren dat ik er was,’ mompelde Denise.

Holly keek bedroefd naar de foto en liep naar de haard. Dat was het laatste bal geweest waar Gerry en zij samen naar toe waren gegaan, want vorig jaar was hij te ziek om te gaan.

‘Deze krijgt een ereplaats,’ kondigde Holly aan terwijl ze de foto op de schoorsteenmantel naast haar trouwfoto zette.

‘Oké, meiden, het is tijd om ernstig aan de drank te gaan!’ gilde Ciara en iedereen zocht een veilig heenkomen toen de tweede fles champagne werd ontkurkt.

Twee flessen champagne en verschillende flessen rode wijn later strompelden de meiden het huis uit en persten zich in een taxi. Door al het gegiechel en geschreeuw heen slaagde iemand erin om taxichauffeur John uit te leggen waar ze heen wilden. Holly stond erop voorin te zitten en een openhartig gesprek met John te hebben, die haar waarschijnlijk wel kon wurgen tegen de tijd dat ze het centrum bereikten.

‘Dag John!’ riepen ze in koor tegen hun nieuwe boezemvriend voordat ze uit de taxi op het trottoir in het centrum van Dublin tuimelden en de taxi nakeken die met hoge snelheid wegreed. Ze hadden besloten – terwijl ze aan hun derde fles wijn bezig waren – om hun geluk in de meest exclusieve disco van Dublin te beproeven, Boudoir. Daar kwam je alleen binnen als je rijk en beroemd was en iedereen wist dat als je geen van beide was, je alleen op vertoon van een lidmaatschapskaart binnen werd gelaten. Denise liep zelfverzekerd en zwaaiend met haar lidmaatschapskaart van haar videotheek op de uitsmijters af. Geloof het of niet, ze hielden haar tegen.

De enige bekende gezichten die wel naar binnen mochten terwijl zij met de portiers ruzieden om toegelaten te worden, waren enkele nieuwslezers van het plaatselijke tv-station. Denise lachte vriendelijk naar hen en zei tot grote pret van iedereen steeds weer met een heel ernstig gezicht ‘Goedenavond’ tegen hen. Helaas herinnerde Holly zich daarna niets meer.

==

Holly werd met een bonzend hoofd wakker. Haar mond was zo droog als Gandhi’s sandalen en haar gezichtsvermogen was verslechterd. Ze leunde op een elleboog en probeerde haar ogen open te doen, maar die leken wel vastgeplakt. Ze tuurde de kamer in. Die was licht, heel erg licht en hij draaide. Er was iets heel vreemds aan de hand. Holly zag zichzelf in de spiegel en schrok. Had ze gisteren een ongeluk gehad? Ze had ineens geen energie meer en liet zich plat op haar rug vallen. Plotseling begon het inbraakalarm te loeien. Ze tilde haar hoofd een eindje van het kussen op en deed één oog open. O, neem wat je wilt, dacht ze, zolang je me maar een glas water brengt voordat je weggaat. Na een poosje drong het tot haar door dat het niet het alarm was maar dat de telefoon naast haar bed rinkelde.

‘Hallo?’ zei ze met krakende stem.

‘O, ik ben gelukkig niet de enige,’ klonk een wanhopig ziek stemmetje aan de andere kant van de lijn.

‘Wie ben jij?’ vroeg Holly schor.

‘Ik geloof dat ik Sharon heet,’ klonk het antwoord, ‘maar vraag me niet wie Sharon is, want dat weet ik niet. De man naast mij in bed schijnt te denken dat ik hem ken.’

Holly hoorde John op de achtergrond hard lachen.

‘Sharon, wat is er gisteravond gebeurd? Alsjeblieft, vertel het me.’

‘Alcohol,’ antwoordde Sharon slaperig. ‘Liters en liters alcohol.’

‘Is dat alles wat je me kunt vertellen?’

‘Yep.’

‘Weet je hoe laat het is?’

‘Twee uur.’

‘Waarom bel je me zo vroeg in de ochtend?’

‘Het is twee uur ’s middags, Holly.’

‘Hoe kan dat nu?’

‘Het heeft iets met zwaartekracht te maken. Ik was die dag niet op school.’

‘O, god, ik denk dat ik doodga.’

‘Ik ook.’

‘Ik denk dat ik weer ga slapen. Misschien beweegt de grond niet meer als ik straks wakker word.’

‘Goed idee, o, en Holly, welkom bij de club van dertigers.’

Holly kreunde. ‘Ik ben het jaar niet begonnen zoals ik van plan was. Van nu af aan ben ik een verstandige, rijpe vrouw van dertig.’

‘Ja, dat zei ik ook toen ik dertig werd. Welterusten.’

‘Welterusten.’ Even later sliep Holly weer. Ze werd verschillende keren door de telefoon gewekt en de gesprekken leken allemaal deel uit te maken van haar dromen. En ze stond regelmatig op om in de keuken wat te drinken omdat ze uitgedroogd was.

Uiteindelijk gaf Holly om negen uur die avond gehoor aan haar maag die om eten schreeuwde. Zoals gewoonlijk was de koelkast leeg dus besloot ze om zichzelf te trakteren op de afhaalchinees. Ze zat opgerold op de bank naar de leukste zaterdagavondprogramma’s te kijken en propte zich vol. Na het trauma van de vorige dag – ze had haar verjaardag zonder Gerry gevierd – stelde Holly verbaasd vast dat ze heel tevreden was met zichzelf. Het was voor het eerst sinds Gerry’s dood dat ze zich in haar eentje op haar gemak voelde. Er was dus een kleine kans dat ze het in deze wereld zonder hem zou overleven.

Later die avond belde Jack haar op haar mobieltje. ‘Hé zus, wat ben je aan het doen?’

‘Ik kijk tv en eet chinees,’ zei ze.

‘Zo te horen gaat het prima met jou, in tegenstelling tot mijn arme vriendin hier naast me, die vreselijk lijdt.’

‘Ik ga nooit meer met jou uit, Holly,’ hoorde ze Abbey zwakjes op de achtergrond roepen.

‘Je vriendinnen en jij hebben haar geest verwrongen,’ grapte hij.

‘Dat is niet mijn schuld, zover als ik me kan herinneren ging het hartstikke goed met haar.’

‘Ze zegt dat ze zich niets kan herinneren.’

‘Ik ook niet. Misschien gebeurt dat zodra je dertig wordt. Dit is me nog nooit overkomen.’

‘Of misschien hebben jullie gewoon een duivels plan gesmeed, zodat jullie ons niet hoeven te vertellen wat jullie hebben uitgespookt.’

‘Was dat maar zo... O, nog bedankt voor het cadeautje. Het is prachtig.’

‘Fijn dat je het leuk vindt. Het heeft me heel wat moeite gekost dit exemplaar te vinden.’

‘Leugenaar.’

Hij lachte.

‘Ik belde je trouwens om te vragen of je zin hebt om morgenavond mee te gaan naar Declan’s schnabbel.’

‘Waar?’

‘Hogan’s pub.’

‘Ik peins er niet over. Ik peins er niet over ooit nog een voet in een café te zetten om naar een of andere lawaaierige rockband met gillende gitaren en keiharde drums te luisteren,’ zei Holly.

‘O, het is weer het oude excuus van ik drink nooit meer. Nou, dan drink je niet, Holly, maar kom alsjeblieft. Declan is er heel enthousiast over en er komt verder niemand.’

‘Ha! Dus ik ben je laatste toevlucht. Fijn om te weten dat je zo’n hoge dunk van me hebt.’

‘Nee, dat ben je niet. Declan zou het fantastisch vinden als je komt. Bovendien hebben we nauwelijks gelegenheid gehad om tijdens Ciara’s welkomstdiner met elkaar te praten. We zijn in tijden niet uit geweest,’ smeekte hij.

‘Nou, een goed gesprek zal onmogelijk zijn zodra de leden van The Orgasmic Fish op hun gitaren rammen,’ zei ze sarcastisch.

‘Ze heten eigenlijk de Black Strawberries en dat klinkt liever, vind ik,’ lachte hij.

Holly drukte haar handen tegen haar hoofd en kreunde: ‘Alsjeblieft, Jack, dwing me niet om te gaan,’ klaagde ze.

‘Je gaat.’

‘Goed, maar ik blijf niet de hele avond.’

‘Daar hebben we het nog wel over als we daar zijn. Declan zal in zijn nopjes zijn als ik het hem vertel. De familie gaat gewoonlijk nooit naar dat soort dingen.’

‘Goed, rond een uur of acht?’

‘Uitstekend.’

Holly verbrak de verbinding en zat nog urenlang op de bank. Ze had zo veel gegeten dat ze zich niet kon bewegen. Misschien was die chinees achteraf gezien toch niet zo’n goed idee geweest.

==

==

Hoofdstuk negen

==

Toen Holly in Hogan’s pub arriveerde, voelde ze zich een stuk frisser dan de vorige dag maar ze reageerde nog steeds ietsje trager dan normaal. Naarmate ze ouder werd leken de katers geleidelijk erger te worden en gisteren had ze de gouden medaille verdiend voor de ergste kater aller tijden. Eerder die dag had ze een lange wandeling gemaakt langs de kust van Malahide naar Portmarnock. De koude, frisse bries had geholpen haar hoofd weer helder te krijgen. En ze was bij haar ouders geweest voor het zondagse diner en had voor haar verjaardag een prachtige Waterford Crystal vaas gekregen. Het was een heerlijk ontspannend dagje geweest en ze moest zichzelf dwingen van de comfortabele bank op te staan en naar Hogan’s te gaan.

Hogan’s was een populair café van drie verdiepingen in het centrum van de stad en zelfs op zondag was de zaak tot de nok gevuld. Op de eerste verdieping bevond zich een trendy discotheek, waar de laatste hits werden gedraaid. Daar gingen de young & beautiful people naar toe om in de laatste mode gezien te worden. Op de begane grond was een traditionele Ierse pub voor de oudere klanten (meestal oude mannen die op een kruk aan de bar achter hun pint over het leven nadachten). Enkele avonden per week trad een traditioneel Iers bandje op dat alle favoriete nummers speelde die bij jong en oud populair waren. In de kelder was het donker en smoezelig en daar traden meestal de bands op. Het publiek bestond louter uit studenten en Holly leek de oudste te zijn. In een hoek van een lange gang was een piepkleine bar, waar een grote groep in smerige spijkerbroeken en gescheurde

t-shirts geklede jonge studenten elkaar agressief wegduwden om iets te bestellen. Het bedienend personeel zag er ook uit alsof het nog naar school ging en rende met bezwete gezichten rond.

De kelder was rokerig en benauwd. Er was geen ventilatie of airco en Holly vond het niet prettig om de rokerige lucht in te ademen. Bijna iedereen om haar heen leek te roken en haar ogen prikten nu al. Holly moest er niet aan denken hoe het over een uur zou zijn. Ze zwaaide naar Declan om hem te laten weten dat ze er was, maar besloot niet naar hem toe te gaan omdat hij omringd werd door een schare meisjes. Ze wilde hem niet in verlegenheid brengen. Holly had de studententijd niet meegemaakt. Ze had besloten om niet te gaan studeren en was als secretaresse gaan werken, waarbij ze om de zoveel maanden van baan veranderde, en uiteindelijk bij die vreselijke baan terechtkwam die ze had opgezegd zodat ze meer tijd met Gerry kon doorbrengen toen hij ziek was. Ze betwijfelde of ze er anders langer zou zijn gebleven. Gerry had marketing aan de universiteit van Dublin gestudeerd, maar hij had niet veel met zijn medestudenten opgetrokken en ging liever met Holly, Sharon en John, Denise en wie er destijds nog meer bij waren uit. Terwijl Holly zo eens om zich heen keek, had ze niet het gevoel dat ze veel had gemist.

Ten slotte slaagde Declan erin zich van zijn vrouwelijke fans los te maken en liep op Holly toe.

‘Zo, Popie-Jopie, ik voel me vereerd dat ik nu aan de beurt ben.’ De meisjes bekeken Holly van top tot teen en vroegen zich af wat Declan in vredesnaam in die oudere vrouw zag.

Declan lachte en wreef ondeugend in zijn handen. ‘Ik weet het! Het is fantastisch om in een band te spelen. Het ziet er naar uit dat ik me vanavond niet hoef te vervelen,’ zei hij verwaand.

‘Als je zuster is het altijd fijn dat te weten,’ antwoordde Holly sarcastisch. Ze vond het onmogelijk een gesprek met Declan te voeren aangezien hij voortdurend om zich heen keek.

‘Oké, Declan, ga maar weer en flirt met die schoonheden, in plaats van met je oude zuster opgescheept te zitten.’

‘O, nee, dat is het niet,’ zei hij verdedigend, ‘maar ze zeiden dat er vanavond misschien een vent van een platenmaatschappij zou komen.’

‘Te gek!’ Holly keek opgetogen. Dit was blijkbaar heel belangrijk voor hem en ze voelde zich schuldig dat ze nooit eerder belangstelling had getoond. Ze keek om zich heen of ze iemand zag die op een man van een platenmaatschappij leek. Hoe zouden die mensen eruitzien? Ze zouden heus niet met pen en papier in een hoekje driftig aantekeningen maken. Ten slotte viel haar oog op een man die veel ouder leek dan de rest en meer van haar eigen leeftijd was. Hij droeg een zwart leren jack, een zwarte broek en een zwart t-shirt en keek met zijn handen in zijn zij naar het podium. Ja, hij was beslist de man van de platenmaatschappij. Hij had zich niet geschoren en zag eruit alsof hij dagen zijn bed niet had gezien. Hij liep ’s avonds waarschijnlijk alle concerten en schnabbels af en sliep overdag. Het zat er dik in dat hij stonk. En anders was hij gewoon een weirdo die graag studentenavonden bezocht en naar jonge meisjes loerde. Dat was ook een mogelijkheid.

‘Daar, Deco!’ riep Holly en wees naar de man. Declan keek verheugd in de richting waarin ze wees. Toen hij de man herkende, verdween zijn glimlach. ‘Nee, dat is Danny maar!’ zei hij en floot op zijn vingers om zijn aandacht te trekken.

Danny draaide zich om en zag wie hem had geroepen. Hij knikte en kwam naar hen toe. ‘Hé, kerel,’ zei Declan en schudde hem de hand.

‘Hoi, Declan, hoe staat het ervoor?’ De man maakte een gespannen indruk.

‘Ja, goed,’ knikte Declan niet erg enthousiast. Iemand had Declan blijkbaar verteld dat het cool was net te doen alsof het je niet interesseerde.

‘Sound check goed?’ vroeg de man.

‘Er waren enkele problemen, maar die hebben we opgelost.’

‘Dus alles is oké?’

‘Zeker weten.’

‘Mooi.’ Hij ontspande zich en wendde zich tot Holly. ‘Neem me niet kwalijk, ik ben Daniel.’

‘Aangenaam kennis te maken, ik ben Holly.’

‘O, sorry,’ zei Declan. ‘Holly, dit is de eigenaar, Daniel, dit is mijn zus.’

‘Zus? Goh, jullie lijken helemaal niet op elkaar.’

‘Godzijdank,’ zei Holly geluidloos tegen Daniel zodat Declan het niet merkte. Daniel lachte.

‘Hé, Deco, we gaan beginnen!’ schreeuwde een jongen met blauw haar.

‘Ik zie jullie straks.’ Declan liep haastig weg.

‘Succes!’ riep Holly hem na. ‘Dus jij bent een Hogan,’ zei ze tegen Daniel.

‘Eh... nee, ik ben een Connelly,’ glimlachte hij. ‘Ik heb de zaak een paar weken geleden overgenomen.’

‘O,’ zei Holly verbaasd. ‘Ik wist niet dat de zaak verkocht was. Ga je de naam nu in Connelly veranderen?’

‘Dan moet ik alle neonletters laten vervangen en dat kan bruin niet trekken.’

Holly lachte. ‘Nou ja, iedereen kent de naam Hogan’s. Het zou waarschijnlijk niet eens slim zijn om hem te veranderen.’

Daniel knikte. ‘Dat was eigenlijk de voornaamste reden.’

Jack stond ineens bij de ingang en Holly zwaaide naar hem. ‘Het spijt me dat ik te laat ben. Heb ik iets gemist?’ Hij omhelsde en kuste haar.

‘Nee, ze staan op het punt te beginnen. Jack, dit is Daniel, de eigenaar.’

‘Aangenaam kennis te maken,’ zei Daniel en schudde hem de hand.

‘Zijn ze een beetje goed?’ vroeg Jack aan Daniel terwijl hij naar het podium knikte.

‘Eerlijk gezegd heb ik ze nog nooit horen spelen,’ zei Daniel ongerust.

‘Dat is dan heel dapper van je!’ zei Jack lachend.

‘Ik hoop niet al te dapper,’ zei hij en keek naar de jongens die het podium opliepen.

‘Ik zie wel een paar bekende gezichten,’ zei Jack terwijl hij het publiek bekeek. ‘De meesten zijn onder de achttien.’

Een jong meisje in een gescheurde spijkerbroek en een blote buik liep onzeker glimlachend langzaam op Jack toe. Ze legde haar wijsvinger op haar lippen. Jack glimlachte en knikte.

Holly keek Jack vragend aan. ‘Wat had dat te betekenen?’

‘O, ze zit bij mij in de klas. Ze is pas zestien of zeventien. Maar het is een goeie meid.’ Jack keek haar na toen ze langsliep. ‘Alleen moet ze morgen niet te laat komen,’ voegde hij eraan toe.

Holly zag dat het meisje met haar vriendinnen een biertje naar binnen goot en wenste dat ze een leraar als Jack had gehad. Alle leerlingen waren zo te zien gek op hem. En dat was niet verwonderlijk; hij was vreselijk aardig. ‘Zeg maar niet tegen hém dat ze onder de achttien zijn,’ fluisterde Holly en keek veelbetekenend naar Daniel die naast haar stond.

Het publiek juichte en terwijl Declan zijn gitaar over zijn schouder hing, nam hij de gedaante aan van zijn wispelturige imago. De muziek begon en daarna was het onmogelijk een gesprek te voeren. De menigte begon op en neer te springen en meer dan eens werd er op Holly’s voet getrapt. Jack keek naar haar en lachte geamuseerd, omdat ze zich zo duidelijk niet op haar gemak voelde. ‘kan ik iets te drinken voor jullie halen?’ schreeuwde Daniel terwijl hij een drinkgebaar maakte. Jack vroeg om een Budweiser en Holly nam een Seven-Up. Daniel baande zich moeizaam een weg door de deinende menigte en klauterde over de bar heen. Even later kwam hij terug met hun drankjes en een kruk voor Holly. Ze keken weer naar het podium en het optreden van Declan. De muziek was niet echt Holly’s smaak en zo luid en lawaaierig dat ze niet kon zeggen of ze nu goed waren of niet. Het was heel wat anders dan de kalmerende klanken van haar favoriete Westlife-cd.

Na vier nummers had Holly het wel gezien. Ze omhelsde Jack en gaf hem een kus. ‘zeg tegen declan dat ik tot het eind ben gebleven!’ schreeuwde ze. ‘leuk je ontmoet te hebben, daniel! bedankt voor de drankjes!’ schreeuwde ze naar hem en keerde naar de beschaafde wereld terug. Het was koud en fris buiten en tijdens de hele rit naar huis had ze last van tuitende oren. Toen ze thuis kwam, was het tien uur. Nog twee uur en dan was het mei. En dat betekende dat ze weer een envelop mocht openmaken.

==

Holly zat aan de keukentafel en trommelde nerveus met haar vingers op het hout. Ze dronk haar derde kopje koffie leeg en ging verzitten. Nog twee uur opblijven was moeilijker dan ze had gedacht – blijkbaar was ze nog steeds niet hersteld van haar verjaardagsfeestje van de avond daarvoor. Ze tikte met haar voet op de grond en sloeg haar benen weer over elkaar. Het was half twaalf. De envelop lag voor haar op tafel en in gedachten zag ze dat hij zijn tong naar haar uitstak en na-na-na-na-na zei.

Ze pakte de envelop en liet hem door haar vingers glijden. Wie zou het weten als ze hem eerder openmaakte? Sharon en John waren waarschijnlijk vergeten dat er een envelop voor mei was en Denise was ongetwijfeld in elkaar gestort omdat ze al twee dagen last had van een kater. Mochten ze het haar ooit vragen, dan kon ze gewoon liegen. Maar waarschijnlijk kon het hen niet eens schelen. Niemand zou het weten en niemand zou het interesseren.

Maar dat was niet waar.

Gerry zou het weten.

Iedere keer dat Holly de enveloppen vasthield, voelde ze een band met Gerry. De laatste twee keer dat ze een envelop had opengemaakt, had ze het gevoel gehad dat Gerry vlak naast haar zat en om haar reactie lachte. Het was alsof ze een spelletje speelden ook al waren ze allebei in een andere wereld. Maar ze kon hem vóelen en hij zou het weten als ze vals speelde, hij zou het weten als ze de regels van hun spel aan haar laars lapte.

Na het vierde kopje koffie stond Holly stijf van de cafeïne. De kleine wijzer van de klok leek auditie te doen voor een rol in Baywatch door zich in slow motion voort te bewegen, maar ten slotte was het middernacht. Ze draaide de envelop weer langzaam rond en genoot van elke seconde. Gerry zat tegenover haar aan tafel. ‘Kom, maak open!’

Ze maakte heel voorzichtig de flap open en streek met haar vingers over de gomrand – Gerry’s tong was de laatste die de rand had aangeraakt. Ze haalde het kaartje eruit.

==

Kom op, Disco Diva! Zie je angst onder ogen en doe deze maand karaoke in Club Diva.

En je weet maar nooit, misschien word je beloond...

PS: Ik hou van je...

==

Ze voelde dat Gerry naar haar keek. Haar mondhoeken trilden en ze begon te lachen. Telkens wanneer ze weer even op adem was, riep ze: ‘Ik peins er niet over!’ Ten slotte kalmeerde ze en riep: ‘Gerry! Schoft die je bent! Ik peins er niet over!’

Gerry lachte harder.

‘Dit is níet grappig! Je weet hoe ik over karaoke denk en ik weiger het te doen. Nee. Nee! Ik doe het niet.’

‘Je weet dat je het moet doen,’ lachte Gerry.

‘Ik moet helemaal niets!’

‘Doe het voor mij.’

‘Ik doe het niet voor jou, niet voor mezelf en ook niet voor de wereldvrede. Ik haat karaoke!’

‘Doe het voor mij,’ herhaalde hij.

Holly schrok zich een ongeluk toen de telefoon ging. Het was Sharon. ‘Oké, het is vijf over twaalf, wat stond erin? John en ik branden van nieuwsgierigheid!’

‘Waarom denk je dat ik hem heb opengemaakt?’

‘Ha!’ snoof Sharon. ‘Na twintig jaar vriendschap ken ik je maar al te goed. Ik beschouw mezelf als een expert. Kom op, vertel ons wat erin staat.’

‘Ik doe het niet,’ zei Holly bot.

‘Wat? Je vertelt het ons niet?’

‘Nee, ik doe niet wat hij wil.’

‘Waarom? Wat moet je dan doen?’

‘O, Gerry doet weer een zielige poging om grappig te zijn,’ snauwde ze tegen het plafond.

‘Nu maak je me nieuwsgierig,’ zei Sharon. ‘Vertel op.’

‘Holly, voor de dag ermee. Wat is het?’ zei John die aan de telefoon beneden zat.

‘Oké... Gerry wil dat... ik... kakrodoe,’ zei ze heel vlug.

‘Huh? Holly, ik begrijp geen woord van wat je zegt,’ zei Sharon.

‘Ik wel,’ onderbrak John haar. ‘Volgens mij hoorde ik iets over karaoke. Klopt dat?’

‘Ja,’ antwoordde Holly.

‘En jíj moet zingen?’ informeerde Sharon.

‘Jaaaa,’ antwoordde ze langzaam. Misschien dat het niet zou hoeven als ze het woord karaoke niet hardop uitsprak.

De andere twee barstten zo hard in lachen uit dat Holly de hoorn van haar oor hield. ‘Bel maar terug als jullie zijn uitgelachen,’ zei ze boos en hing op.

Een paar minuten later belden ze terug.

‘Ja?’

Ze hoorde Sharon snuiven en toen proestte ze het weer uit. De verbinding werd verbroken.

Tien minuten later belde ze terug.

‘Ja?’

‘Oké,’ zei Sharon op een veel te ernstige toon die duidelijk moest maken dat ze ter zake wilde komen. ‘Het spijt me van daarnet. Niet naar me kijken, John,’ zei Sharon tegen haar man. ‘Het spijt me, Holly, maar ik moet steeds weer denken aan de laatste keer dat je—’

‘Ja, ja, ja,’ onderbrak ze Sharon, ‘laten we het daar maar niet over hebben. het was de meest genante dag van mijn leven, dus dat ben ik heus niet vergeten. Daarom doe ik het niet.’

‘O, Holly, je laat je toch niet door zo iets stoms weerhouden!’

‘Nou, als dat iemand niet van iets weerhoudt, dan is ie echt volslagen krankzinnig!’

‘Holly, je bent alleen maar gevallen—’

‘Ja, dank je! Ik herinner het me maar al te goed! Bovendien kan ik niet eens zingen, Sharon. Ik dacht dat ik dat de laatste keer wel heel duidelijk bewezen had!’

Sharon was heel stil.

‘Sharon?’

Het bleef stil.

‘Sharon, ben je er nog?’

Geen antwoord.

‘Sharon, lach je?’ vroeg Holly vermoeid.

Ze hoorde een hoog geluidje en de verbinding werd verbroken.

‘Wat heb ik toch fantastische vriendinnen,’ mompelde ze binnensmonds.

‘O, Gerry!’ schreeuwde Holly. ‘Ik dacht dat het de bedoeling was dat je me zou helpen en niet dat ik in een zenuwpees zou veranderen!’

Die nacht sliep ze heel slecht.

==

==

Hoofdstuk tien

==

‘Gefeliciteerd, Holly! Of moet ik zeggen, alsnog van harte?’ Richard lachte nerveus. Toen Holly haar oudere broer op de stoep zag staan, viel haar mond open van schrik. Dit was een zeldzame gebeurtenis, het zou zelfs de eerste keer kunnen zijn. Haar mond ging als een goudvis open en dicht en ze wist absoluut niet wat ze moest zeggen.

‘Ik heb een miniphalaenopsis voor je meegebracht,’ zei hij en overhandigde haar een miniorchidee. ‘Ze zijn net gearriveerd, staan in de knop en kunnen elk moment gaan bloeien.’ Hij klonk als een marktkoopman. Holly was nu helemaal verbijsterd en raakte de piepkleine roze knoppen aan. ‘Goh, Richard, ik ben dol op orchideeën!’

‘Nou, je hebt een mooie grote tuin, mooi en...’ hij schraapte zijn keel, ‘groen. Een beetje overwoekerd, dat wel...’ Hij maakte de zin niet af en schommelde irritant op zijn voeten heen en weer.

‘Heb je zin om binnen te komen of moet je weer weg?’ Zeg alsjeblieft nee, zeg alsjeblieft nee. Ondanks het lieve cadeautje had Holly geen zin in Richard’s gezelschap.

‘Eh ja, ik wil wel even binnen komen.’ Hij veegde zijn voeten ruim twee minuten af. Hij herinnerde Holly aan haar oude wiskundeleraar: Richard droeg een bruine gebreide trui, een bruine pantalon die net tot de rand van zijn keurige bruine schoenen reikte. Er zat geen haartje verkeerd en zijn nagels waren schoon en perfect gemanicuurd. Holly zag hem in gedachten elke avond met een meetlat zijn nagels meten om te controleren of ze niet de Europese standaardlengte voor nagels overschreden, als zoiets bestond.

Richard wekte de indruk dat hij nooit lekker in zijn vel zat. Hij zag eruit alsof hij werd gewurgd door zijn strak gestrikte (bruine) stropdas en hij liep altijd alsof er een vaarboom in zijn achterste zat. Tijdens de zeldzame keren dat hij glimlachte, bereikte die glimlach nooit zijn ogen. Hij was de drilmeester van zijn eigen lichaam: hij schreeuwde tegen zichzelf en bestrafte zichzelf telkens wanneer hij menselijk deed. Maar hij deed het zichzelf aan en het trieste was dat hij dacht dat hij beter af was dan wie dan ook. Holly ging hem voor naar de zitkamer en zette de keramische pot voorlopig op de televisie.

‘Nee, nee, Holly,’ zei hij en zwaaide met zijn vinger naar haar alsof ze een stout kind was. ‘Je moet het plantje niet daar zetten. Het moet op een koele, tochtvrije plek staan en beslist niet aan fel zonlicht of warme luchtstromingen worden blootgesteld.’

‘O, natuurlijk.’ Holly pakte het plantje en zocht in paniek naar een geschikte plek. Wat had hij gezegd? Een tochtvrije, warme plek? Hoe kreeg hij het altijd voor elkaar dat ze zich net een klein, onhandig meisje voelde?

‘Wat denk je van die tafel, daar staat hij goed.’

Holly deed wat hij zei en zette het plantje op de salontafel. Ze verwachtte half en half dat hij zou zeggen ‘brave meid’, maar dat deed hij gelukkig niet.

Richard ging op zijn favoriete plekje bij de kachel staan en keek om zich heen. ‘Het is hier heel schoon,’ merkte hij op.

‘Dank je, ik heb net... eh... schoongemaakt.’

Hij knikte alsof hij dat al wist.

‘Zal ik koffie of thee voor je zetten?’ vroeg ze en verwachtte dat hij nee zou zeggen.

‘Ja, graag,’ zei hij en sloeg zijn handen in elkaar. ‘Een kopje thee, alsjeblieft. Alleen melk, geen suiker.’

Holly kwam met twee bekers thee uit de keuken en zette ze op de salontafel. Ze hoopte dat de stoom die uit de koppen rees het arme plantje niet om zeep zou brengen. Het was immers warme luchtstroom.

‘Je moet hem elke dag water geven en om de paar dagen het water helemaal verversen.’ Hij praatte nog steeds over de plant. Holly knikte, ofschoon ze wist dat ze noch het een noch het ander zou doen.

‘Ik wist niet dat jij groene vingers had, Richard,’ zei ze in een poging de sfeer luchtig te houden.

‘Alleen als de kinderen en ik met waterverf bezig zijn. Althans, volgens Meredith,’ liet hij er lachend op volgen, hoewel hij zelden een grapje maakte.

‘Werk je veel in je tuin?’ Holly wilde het gesprek gaande houden; het was zo stil in huis dat elke stilte versterkt werd.

‘O ja, ik vind het heerlijk om in de tuin bezig te zijn.’ Zijn ogen lichtten op. ‘Zaterdag werk ik altijd in de tuin,’ zei hij en glimlachte in zijn beker.

Holly had het gevoel alsof er een volkomen vreemde naast haar zat. Ze realiseerde zich dat ze heel weinig van haar broer wist en dat hij net zo weinig van haar wist. Maar zo had Richard het altijd graag gewild, hij had zich altijd gedistantieerd van zijn familie, ook toen ze nog jong waren. Hij vertelde hun nooit opwindend nieuws, zelfs niet hoe zijn dag was geweest. Hij zat gewoon vol feiten, feiten en nog meer feiten. De eerste keer dat de familie van Meredith hoorde, was de dag dat ze samen kwamen eten om hun verloving bekend te maken. Helaas was het in dat stadium al te laat hem ervan te overtuigen niet met die draak met vlammend rood haar en groene ogen te trouwen. Niet dat hij geluisterd zou hebben.

‘Zo,’ zei ze veel te luid in de kamer waar elk geluid weerkaatst werd, ‘is er nog iets vreemds of opzienbarends gebeurd?’ Waarom ben je bij voorbeeld hier?

‘Nee, nee, niets vreemds, alles gaat z’n normale gangetje.’ Hij nam een slokje thee en liet er een poosje later op volgen: ‘En evenmin iets opzienbarends. Ik wilde gewoon even langskomen en je gedag zeggen omdat ik toch in de buurt was.’

‘Aha. Het gebeurt niet vaak dat je in dit deel van de stad bent,’ zei Holly lachend. ‘Wat voert jou naar de duistere en gevaarlijke wereld in noord?’

‘Ach, je weet wel, zaken,’ mompelde hij in zichzelf. ‘Maar mijn auto staat natuurlijk aan de andere kant van de rivier de Liffey geparkeerd!’

Holly glimlachte geforceerd.

‘Geintje,’ voegde hij eraan toe. ‘Hij staat voor het huis... Dat is toch wel veilig, hè?’ vroeg hij serieus.

‘Volgens mij kan het geen kwaad,’ zei Holly sarcastisch. ‘Er schijnen op klaarlichte dag op dit moment geen verdachte personen in de doodlopende steeg rond te hangen.’ Haar humor was niet aan hem besteed. ‘Hoe gaat het met Emily en Timmy? Sorry, ik bedoel Timothy.’ Dat was bij uitzondering een echte vergissing.

Richard’s ogen lichtten op. ‘O, het gaat goed met ze, Holly, heel goed. Wel een hoop zorgen.’ Hij wendde zijn gezicht af en bekeek de woonkamer.

‘Hoe bedoel je?’ vroeg Holly. Misschien nam Richard haar in vertrouwen.

‘O, het is niet één ding in het bijzonder, Holly. Kinderen zijn nu eenmaal een bron van zorgen.’ Hij schoof zijn bril hoger op zijn neus en keek haar aan. ‘Ik veronderstel dat je blij bent dat jij je nooit zorgen hoeft te maken over dat gedoe met kinderen,’ zei hij lachend.

Er viel een stilte.

Holly had het gevoel alsof ze een trap in haar maag had gekregen.

‘En, heb je al een baan gevonden?’ vroeg hij.

Holly zat verstijfd en geschokt in haar stoel en kon niet geloven dat hij zo onbeschoft was dat te vragen. Ze was beledigd en gekwetst en wilde zo snel mogelijk van hem verlost zijn. Ze was eigenlijk niet in de stemming beleefd tegen hem te blijven en ze had absoluut geen zin deze man met zijn bekrompen geest uit te leggen dat ze nog niet naar een baan had gezocht omdat ze nog steeds rouwde om de dood van haar man. ‘Onzin’ waar hij de komende vijftig jaar geen last van zou hebben.

‘Nee,’ snauwde ze.

‘Hoe kom je dan aan geld? Krijg je bijstand?’

‘Nee, Richard,’ zei ze en probeerde kalm te blijven, ‘ik krijg geen bijstand, ik krijg een weduwenuitkering.’

‘O, dat is mooi. Dat komt mooi uit, nietwaar?’

‘Mooi is niet bepaald het woord dat ik zou gebruiken. Verschrikkelijk deprimerend komt meer in aanmerking.’

De sfeer was gespannen. Plotseling sloeg hij met zijn hand op zijn been, ten teken dat het gesprek beëindigd was. ‘Ik stap maar weer eens in de auto, het werk roept,’ kondigde hij aan en rekte zich overdreven uit alsof hij uren had gezeten.

‘Goed,’ zei Holly opgelucht. ‘Je kunt maar beter gaan nu je auto er nog staat.’ Opnieuw was haar humor niet aan hem besteed. Hij keek uit het raam om te controleren of de wagen er nog stond.

‘Je hebt gelijk. Hij staat er goddank nog. Nou, het was leuk je te zien en bedankt voor de thee,’ zei hij.

‘Geen dank en bedankt voor de orchidee,’ zei Holly met opeengeklemde kaken.

Hij liep met grote passen over het tuinpad en bleef halverwege staan om de tuin te bekijken. Hij schudde afkeurend zijn hoofd. ‘Je moet echt eens iemand in de arm nemen om orde in deze chaos te scheppen!’ riep hij en stapte in zijn bruine gezinswagen.

Holly keek hem woedend na en smeet de deur dicht. Die man maakte haar zo razend dat ze hem wel een knal voor z’n kop kon geven. Hij begreep er niets van... helemaal niets.

==

==

Hoofdstuk elf

==

‘O, Sharon, ik haat hem,’ beklaagde Holly zich later die avond terwijl ze met haar vriendin belde.

‘Ach, negeer hem gewoon, Holly, hij kan er niets aan doen. Hij is nu eenmaal een idioot,’ antwoordde Sharon boos.

‘Maar dat vind ik juist zo erg! Iedereen zegt dat hij er niets aan kan doen of dat het zijn schuld niet is, maar hij is een volwassen vent, Sharon! Hij is zesendertig! Hij zou toch verdomme moeten weten wanneer hij zijn mond moet houden! Hij zegt die dingen expres!’ riep Holly furieus.

‘Ik denk niet dat hij het expres doet, Holly,’ zei ze sussend. ‘Ik denk dat hij je echt wilde feliciteren...’

‘Ja? En waar slaat dat op?’ ging Holly tekeer. ‘Sinds wanneer is hij ooit bij me op bezoek gekomen om mij een verjaardagscadeautje te geven? nooit! Nooit, hoor je me?’

‘Tja, dertig is natuurlijk wel een heel bijzondere leeftijd...’

‘Niet in zijn ogen! Dat heeft hij nog een paar weken geleden tijdens het eten gezegd. Als ik me goed herinner, zei hij’ – ze deed zijn stem na – ‘ik hou niet van domme feestjes, bla bla bla, ik ben een oen, bla bla bla. Hij is gewoon een lul.’

Sharon lachte haar vriendin uit omdat ze als een meisje van tien klonk. ‘Oké, hij is een vreselijk monster dat in de hel moet branden!’

Holly zweeg. ‘Nou, zo ver zou ik niet willen gaan, Sharon...’

Sharon lachte. ‘Wat ik ook zeg, het is niet goed, hè?’

Holly glimlachte flauwtjes. Gerry zou precies weten hoe ze zich voelde, hij zou precies weten wat hij moest zeggen en hij zou precies weten wat hem te doen stond. Hij zou haar innig omhelzen en dan zouden haar problemen vanzelf verdwijnen. Ze pakte een kussen van het bed en drukte het stevig tegen haar borst. Ze kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst iemand had omhelsd, iemand écht had omhelsd. En het deprimerende was dat ze zich niet kon voorstellen dat ze iemand ooit op die manier nog zou omhelzen.

‘Hallooo? Aarde aan Holly? Ben je er nog of praat ik weer tegen mezelf?’

‘O, neem me niet kwalijk, Sharon. Wat zei je?’

‘Ik vroeg of je nog had nagedacht over de karaoke-avond.’

‘Sharon!’ antwoordde Holly. ‘Daar hoef ik niet over na te denken!’

‘Oké, maak je niet zo druk, mens! Ik dacht alleen dat het misschien een goed idee was een karaokemachine te huren en die in je woonkamer te zetten. Op die manier doe je wat hij wil, maar hoef je je niet opgelaten te voelen! Wat vind je ervan?’

‘Nee, Sharon. Het is een goed idee, maar die vlieger gaat niet op. Hij wil dat ik in Club Diva optreed, waar dat ook mag wezen.’

‘Ach, wat lief! Omdat je zijn Disco Diva bent?’

‘Ja, dat zal er wel achter zitten,’ zei Holly verdrietig.

‘Ah! Dat is een geweldig idee. Alhoewel, Club Diva? Nooit van gehoord.’

‘Goed, dat is dan geregeld. Als niemand weet waar het is, kan het ook niet doorgaan, nietwaar?’ Holly was tevreden dat ze een manier had gevonden eronderuit te komen.

Ze namen afscheid en zodra Holly had opgehangen, rinkelde de telefoon weer.

‘Hallo, lieverd.’

‘Mam!’ zei Holly beschuldigend.

‘Och, hemel. Wat heb ik nu weer gedaan?’

‘Die snode zoon van je is vandaag op bezoek geweest en daar was ik niet erg blij mee.’

‘O, het spijt me, lieverd. Ik heb je geprobeerd te bellen om te zeggen dat hij naar je toekwam maar ik kreeg steeds dat rottige antwoordapparaat. Zet je dat ding wel eens uit?’

‘Daar gaat het niet om, mam.’

‘Ik weet het, het spijt me. Wat heeft hij gedaan?’

‘Hij heeft zijn mond opengedaan. Dat is de kern van het probleem.’

‘O, nee, en hij wilde je zo graag dat cadeautje geven.’

‘Nou, ik ontken niet dat het heel aardig en attent was, maar hij heeft de meest beledigende dingen gezegd zonder met zijn ogen te knipperen!’

‘Wil je dat ik met hem praat?’

‘Nee, het is wel goed, we zijn geen kleine kinderen meer. Maar bedankt. Wat ben je aan het doen?’ Holly wilde graag van onderwerp veranderen.

‘Ciara en ik kijken naar een film met Denzel Washington. Ciara denkt dat ze op een dag met hem gaat trouwen,’ zei Elizabeth lachend.

‘Dat gebeurt ook!’ schreeuwde Ciara op de achtergrond.

‘Het spijt me dat ik die hoop de grond in moet boren, maar hij is al getrouwd.’

‘Hij is al getrouwd, lieverd,’ zei Elizabeth tegen haar jongste dochter.

‘Hollywoodhuwelijken...’ mompelde Ciara op de achtergrond.

‘Zijn jullie alleen thuis?’ vroeg Holly.

‘Frank is naar de pub en Declan is naar de academie.’

‘Academie? Maar het is tien uur ’s avonds!’ Holly lachte. Declan deed waarschijnlijk iets illegaals en gebruikte de academie als smoes. Ze had niet verwacht dat haar moeder zich zo gemakkelijk liet beetnemen, vooral niet omdat ze vier andere kinderen had grootgebracht.

‘O, hij kan heel hard werken als hij dat wil, Holly. Momenteel werkt hij aan een of ander project. Wat het is, weet ik niet precies, de helft van de tijd luister ik niet.’

‘Mmm,’ antwoordde Holly die er geen woord van geloofde.

‘Hoe dan ook, mijn schoonzoon in spe is weer op televisie dus ik moet ophangen,’ lachte Elizabeth. ‘Heb je zin om te komen?’

‘Dank je, maar nee. Ik blijf liever hier.’

‘Goed, kind. Mocht je van gedachten veranderen, dan weet je waar je ons kunt vinden. Dag, lieverd.’

Weer alleen in haar lege, stille huis.

==

Toen Holly de volgende ochtend ontwaakte, lag ze volledig gekleed op bed. Ze realiseerde zich dat ze weer in haar oude gewoontes verviel. Ze realiseerde zich dat de positieve gedachten die ze de laatste paar weken had elke dag beetje bij beetje oplosten. Het was zo verdomd vermoeiend om de hele tijd haar best te doen vrolijk te zijn, ze had gewoon geen energie meer. Wie kon het schelen of het een puinhoop was in huis? Zij was de enige die het zag en het kon haar geen biet schelen. Wie kon het schelen als ze geen make-up droeg of zich een week niet waste? Ze was absoluut niet van plan indruk op iemand te maken. De enige jongen die ze regelmatig zag, was de pizzabezorger en hij glimlachte pas als ze hem een fooi gaf. wie kon het verdomme iets schelen? Haar mobieltje trilde. Ze had een berichtje van Sharon ontvangen.

==

Club Diva, nr. 6700700

Denk erover na. Zou leuk zijn.

Doe het voor Gerry...

==

Gerry is verdomme dood, wilde ze terug sms’en. Maar sinds ze de envelopjes had, had ze niet het gevoel dat hij dood was. Het was net alsof hij gewoon op vakantie was en haar brieven schreef, dus was hij niet écht weg. Nou ja, het minste wat ze kon doen, was de discotheek bellen en erachter komen wat voor een tent het was. Dat betekende nog niet dat ze het hoefde te doen...

Ze draaide het nummer en een man nam op. Ze wist niet wat ze moest zeggen en hing meteen weer op. O, kom op, Holly, zei ze tegen zichzelf, het is heus niet zo moeilijk. Zeg gewoon dat een vriendin misschien wil zingen.

Holly haalde diep adem en drukte op de herhalingstoets.

Dezelfde stem antwoordde: ‘Club Diva.’

‘Hai, ik vroeg me af of jullie ook karaoke-avonden organiseren?’

‘Ja, dat klopt en wel op...’ Ze hoorde hem in een boek bladeren, ‘eh... op donderdag.’

‘Donderdag?’

‘Nee, sorry, sorry, wacht even...’ Hij sloeg weer enkele bladzijden om. ‘Nee, het is op dinsdagavond.’

‘Weet je dat zeker?’

‘Ja. Het is op dinsdag.’

‘Oké, eh... ik vroeg me af of...’ Holly haalde adem en begon opnieuw. ‘Mijn vriendin wil misschien meedoen en ze vroeg zich af wat ze dan moet doen.’

Er viel een lange stilte aan de andere kant van de lijn.

‘Hallo?’ Was deze man achterlijk?

‘Ja, sorry, ik organiseer de karaoke-avonden eigenlijk niet, dus...’

‘Oké,’ zei Holly die haar geduld verloor. Het had haar heel veel moeite gekost om haar moed bijeen te rapen en het telefoontje te plegen en ze zou zich niet door een of ander stuk onbenul met een kluitje in het riet laten sturen. ‘Is er dan iemand die er wel wat van af weet?’

‘Eh... nee, de discotheek is eigenlijk nog niet open, het is immers nog ochtend,’ luidde het sarcastische antwoord.

‘Nou, bedankt, je hebt me geweldig geholpen,’ zei Holly net zo sarcastisch.

‘Als je nog even geduld wilt hebben, zal ik mijn best doen.’ Holly werd in de wacht gezet en moest de volgende vijf minuten naar Greensleeves luisteren.

‘Hallo? Ben je er nog?’

‘Nauwelijks,’ zei ze kwaad.

‘Het spijt me heel erg dat ik je zo lang heb laten wachten, maar ik heb even een telefoontje gepleegd. Hoe is de naam van je vriendin?’

Holly verstijfde, hier had ze niet op gerekend. Misschien kon ze gewoon haar eigen naam opgeven en ‘haar vriendin’ vragen terug te bellen en het af te zeggen als ze van gedachten veranderde.

‘Eh... ze heet Holly Kennedy.’

‘Goed. Het is eigenlijk een karaokewedstrijd die we maandelijks op de dinsdag houden. Van de tien deelnemers die elke week meedoen worden er telkens twee uitgekozen en op de laatste dinsdag van de maand hebben we dus zes finalisten.’

Holly hapte naar adem en de zenuwen gierden door haar lijf. Dit was helemaal niet wat ze wilde.

‘Helaas,’ vervolgde hij, ‘hebben de deelnemers zich al maanden van tevoren opgegeven, dus moet je maar tegen je vriendin zeggen dat ze het tegen de kerst nog eens moet proberen.’

‘O, oké.’

‘Tussen twee haakjes, de naam Holly Kennedy komt me bekend voor. Is dat soms de zus van Declan Kennedy?’

‘Eh... ja. Ken je haar dan?’ vroeg Holly geschokt.

‘Ik kan niet zeggen dat ik haar ken, maar ik heb haar vluchtig ontmoet toen ze hier een paar avonden geleden met haar broer was.’

Stelde Declan meisjes als zijn zuster voor? Die neurotische idioot... Dat kon toch niet waar zijn?

‘Heeft Declan in Club Diva gespeeld?’

‘Nee, nee,’ lachte hij, ‘hij speelde met zijn band in de kelder.’

Holly liet de informatie tot zich doordringen. Eindelijk ging er een lichtje branden.

‘Bevindt Club Diva zich in Hogan’s?’

Hij lachte weer. ‘Ja, op de bovenste verdieping. Misschien moet ik meer reclame maken!’

‘Ben jij soms Daniel?’ flapte Holly eruit en kon zichzelf wel voor haar kop slaan.

‘Eh, ja. Kennen wij elkaar?’

‘Nee! Nee, we kennen elkaar niet! Holly heeft het over je gehad, meer niet.’ Toen ze zich realiseerde hoe dat klonk, voegde ze eraan toe: ‘Heel vluchtig. Ze zei dat je een kruk voor haar had gehaald.’ Holly bonkte zachtjes met haar hoofd tegen de muur.

Daniel lachte weer. ‘O, oké. Zeg maar tegen haar dat ik haar naam zal noteren als ze met kerst aan de karaokewedstrijd wil meedoen. Je hebt geen idee hoeveel mensen mee willen doen.’

‘Is dat zo?’ zei Holly zwakjes. Ze voelde zich vreselijk opgelaten.

‘Met wie heb ik trouwens het genoegen?’

Holly ijsbeerde door de slaapkamer. ‘Eh, Sharon. Je spreekt met Sharon.’

‘Oké, Sharon, ik heb je nummer hier op de nummerherkenning dus ik bel je wel als een deelnemer zich terugtrekt.’

‘Bedankt.’

Hij hing op.

Holly dook in bed, trok het dekbed over haar hoofd en voelde dat ze een rode kop had van schaamte. Zo bleef ze een hele tijd liggen en vervloekte zichzelf vanwege haar stomme gedrag. Ze negeerde de telefoon en probeerde zichzelf wijs te maken dat ze zich niet als een imbeciel had gedragen. Toen ze zichzelf er eindelijk van had overtuigd dat ze zich weer kon vertonen – dat duurde heel lang – kroop ze uit bed en drukte op het knipperende knopje van haar antwoordapparaat.

‘Hallo, Sharon, je bent er dus niet. Je spreekt met Daniel van Club Diva.’ Hij zweeg even en voegde er toen lachend aan toe: ‘In Hogan’s. Uhm, ik bekeek net de lijst met namen en het blijkt dat iemand Holly al een paar maanden geleden heeft opgegeven. Ze staat zelfs boven aan de lijst. Tenzij er nog iemand is die Holly Kennedy heet...’ Zijn stem stierf weg. ‘Hoe dan ook, bel me terug zodra je dit hoort, dan kunnen we het uitzoeken. Bedankt.’

Holly zat geschokt op de rand van haar bed en was niet in staat zich te bewegen.

==

==

Hoofdstuk twaalf

==

Sharon, Denise en Holly zaten bij het raam in café Bewley’s in Grafton Street. Ze spraken daar dikwijls af om naar de voorbijgangers te kijken. Sharon zei altijd dat het de beste manier was om etalages te bekijken, omdat ze vanuit het café een panoramisch uitzicht had op al haar favoriete winkels.

‘Ik kan niet geloven dat Gerry dit allemaal georganiseerd heeft!’ zei Denise verbaasd toen ze het nieuws hoorde.

‘Maar het is wel leuk, nietwaar?’ zei Sharon opgewonden.

‘O, god.’ Alleen al bij de gedachte kreeg Holly het weer Spaans benauwd. ‘Ik heb er echt he-le-maal geen zin in, maar ik vind dat ik Gerry’s wens moet respecteren.’

‘Dat is de juiste mentaliteit, Hol!’ juichte Denise. ‘En we zullen er allemaal zijn om je aan te moedigen!’

‘Ho ho, Denise,’ zei Holly ernstig. ‘Behalve Sharon en jij wil ik er verder niemand bij hebben. Ik wil er absoluut niets bijzonders van maken. Laten we dit alsjeblieft onder ons houden.’

‘Holly!’ protesteerde Sharon. ‘Het is juist heel bijzonder! Wie had nou gedacht dat jij ooit nog karaoke zou—’

‘Sharon!’ waarschuwde Holly. ‘Daarover kun je beter zwijgen. Sommige mensen houden daar hun leven lang een litteken aan over.’

‘Sommige mensen zijn oerstom,’ mompelde Sharon.

‘En, wanneer is de grote avond?’ Denise zag de bui al hangen en veranderde van onderwerp.

‘Aanstaande dinsdag,’ kreunde Holly en bonkte voor de grap met haar hoofd op de tafel. De andere bezoekers van het café keken nieuwsgierig naar hun tafel.

‘Ze heeft dagverlof,’ verkondigde Sharon luid en wees naar Holly.

‘Maak je geen zorgen, Holly. Je hebt nog precies zeven dagen om jezelf in Mariah Carey te veranderen. Geen enkel probleem,’ zei Denise die naar Sharon glimlachte.

‘O, alsjeblieft, we maken meer kans om van Lennox Lewis een balletdanser te maken,’ zei Sharon.

Holly die nog steeds met haar hoofd op de tafel bonkte, keek op. ‘Bedankt voor je bemoedigende woorden, Sharon.’

‘Stel je voor, zeg, Lennox Lewis in een strakke maillot, met dat lekkere stevige kontje van hem...’ zei Denise dromerig.

Holly en Sharon hielden op met kattig tegen elkaar te doen en staarden hun vriendin aan.

‘Je bent de draad van het verhaal kwijt, Denise.’

‘Wat?’ zei Denise op verdedigende toon terwijl ze uit haar droomwereld ontwaakte. ‘Stel je voor dat die enorme gespierde dijen—’

‘Je nek breken als je te dicht in zijn buurt komt,’ maakte Sharon de zin voor haar af.

‘Nou, dat is niet eens zo’n gekke gedachte,’ zei Denise met grote ogen.

‘Ik zie het al voor me in de krant,’ zei Holly terwijl ze voor zich uitstaarde. ‘Denise Hennessey stierf een tragische dood toen ze verpletterd werd door de meest gigantische, dodelijke dijen nadat ze heel even een glimp van het paradijs had gezien...’

‘Dat bevalt me wel,’ knikte Denise. ‘O, wat een manier om te sterven! Laat mij die hemelse ervaring ten deel vallen!’

‘Nou is het genoeg,’ zei Sharon terwijl ze naar Denise wees. ‘Hou die perverse fantasieën alsjeblieft voor je. En jij,’ zei ze tegen Holly, ‘moet niet steeds proberen van onderwerp te veranderen.’

‘O, je bent gewoon jaloers, Sharon, omdat jouw man met die magere dijen van hem nog niet eens een lucifer kan breken,’ plaagde Denise.

‘Pardon, er mankeert helemaal niets aan John’s dijen. Ik wou dat die van mij meer op de zijne leken,’ zei Sharon.

‘En jij,’ zei Denise die naar Sharon wees, ‘hou die perverse fantasieën alsjeblieft voor je.’

‘Meiden!’ Holly knipte met haar vingers. ‘Laten we ons nu op mij concentreren. Op mij.’ Ze maakte een zweverig gebaar met haar handen, die ze langzaam op haar borst legde.

‘Oké, juffrouw Egotripper, wat ga je ten gehore brengen?’

‘Ik heb geen idee, daarom heb ik deze spoedvergadering bijeengeroepen.’

‘Dat is niet waar, je zei dat je naar de markt wilde,’ zei Sharon.

‘Is dat zo?’ Denise trok haar wenkbrauwen op en keek Sharon aan. ‘Ik dacht dat jullie mij gezelschap kwamen houden tijdens mijn lunchpauze.’

‘Het is allebei waar,’ verklaarde Holly. ‘Ik wil de markt verkennen, want ik ben op zoek naar ideeën en daar heb ik jullie bij nodig.’

‘Oké, oké!’ riep Sharon opgewonden. ‘Ik geloof dat ik een idee heb. Hoe ging dat liedje ook alweer dat we twee weken lang in Spanje hebben gezongen en niet meer uit ons hoofd kregen zodat we er helemaal gek van werden?’

Holly haalde haar schouders op. Als ze er helemaal gek van werden, kon het nooit iets zijn.

‘Geen idee. Ik was immers niet uitgenodigd,’ mopperde Denise.

‘O, je weet wel welk liedje ik bedoel, Holly!’

‘Ik kan het me niet herinneren.’

‘Denk nou eens goed na!’

‘Sharon, ze kan het zich niet herinneren,’ zei Denise gefrustreerd.

‘Hoe ging het ook alweer?’ Sharon drukte geërgerd haar gezicht in haar handen. Holly keek Denise aan en haalde weer haar schouders op. ‘Ik weet het weer!’ riep Sharon blij en begon luid te zingen. ‘Sun, sea, sex, sand, come on boy give me your hand!’

Holly sperde haar ogen open en kreeg een kleur van schaamte toen mensen van andere tafels zich omdraaiden. Ze wendde zich tot Denise in de hoop Sharon stil te krijgen.

‘Ooh ooh ooh so sexy, so sexy,’ zong Denise mee. Sommige mensen keken geamuseerd, maar de meeste vol afschuw, terwijl Denise en Sharon het smakeloze Europese dansnummer zongen dat een paar zomers geleden een hit was. Toen ze het refrein voor de vierde keer wilden zingen – geen van beide kon zich de coupletten herinneren – bracht Holly hen tot zwijgen.

‘Meiden, dat nummer kan ik niet zingen! Bovendien wordt het gezongen door een rapper!’

‘Nou, dan hoef je in elk geval niet veel te zingen,’ grinnikte Denise.

‘Ik peins er niet over! Ik ga niet rappen op een karaokewedstrijd!’

‘Oké, naar welke cd luister je op dit moment?’ vroeg Denise serieus.

‘Westlife?’ Holly keek hen hoopvol aan.

‘Zing dan een Westlife-nummer,’ moedigde Sharon haar aan. ‘Dan weet je zeker dat je de tekst kent.’

Sharon en Denise kregen de slappe lach. ‘Misschien dat je de melodie niet helemaal zuiver zingt,’ hikte Sharon van de lach.

‘Maar de woorden weet je in elk geval!’ gierde Denise en lagen allebei dubbel van het lachen.

Holly was eerst boos maar toen ze de twee gierend van de pret hun buik zag vasthouden, moest ze grinniken. Ze hadden gelijk, Holly had totaal geen muzikaal gehoor en kon geen noot zingen. Het was dus onmogelijk een liedje te vinden dat ze werkelijk kon zingen. Toen de meisjes eindelijk uitgelachen waren, keek Denise op haar horloge en kreunde dat ze weer aan het werk moest. Ze verlieten Bewley’s – tot vreugde van de overige klanten – en terwijl ze tussen de andere tafels doorliepen, mompelde Sharon: ‘Die ellendige lamstralen gaan nu waarschijnlijk een feestje bouwen.’

De drie meisjes gaven elkaar een arm en liepen door Grafton Street naar de kledingzaak, waar Denise als bedrijfsleider werkte. Het was een zonnige, frisse dag en er liepen zoals gewoonlijk veel mensen in Grafton Street: degenen die lunchpauze hadden liepen gehaast, terwijl het winkelend publiek op zijn gemak langs de etalages slenterde en van een regenloze dag genoot. Om de zoveel meter stond een straatmuzikant die zijn best deed de aandacht van de voorbijgangers te trekken en Denise en Sharon voerden heel gênant een snel Iers dansje uit toen ze een man met een viool passeerden. Hij knipoogde naar hen en ze gooiden wat geld in zijn wollen pet op de grond.

‘Oké, bevoorrechte dames, de arbeid roept,’ zei ze en deed de deur van haar winkel open. Het personeel stond bij de toonbank te roddelen en zodra Denise binnenkwam, haastten ze zich naar de kledingrekken. Holly en Sharon deden hun best niet te lachen. Ze namen afscheid en liepen naar Stephen’s Green, waar hun auto stond.

‘Sun, sea, sex, sand...’ zong Holly zachtjes. ‘O, shit, Sharon! Nu zit dat stomme liedje in mijn hoofd,’ klaagde ze.

‘Zie je wel, nu zeg je weer shit Sharon. Je bent zo negatief, Holly.’

Sharon neuriede het liedje. ‘O, hou op!’ lachte Holly en gaf Sharon een tik op haar arm.

==

==

Hoofdstuk dertien

==

Tegen de tijd dat Holly de stad verliet en richting Swords reed, was het vier uur. Die stoute Sharon had Holly overgehaald toch te gaan winkelen, met als resultaat dat ze een belachelijk duur topje had gekocht, waar ze veel te oud voor was. Ze moest echt haar hand op de knip houden, haar geld was bijna op en er zouden zware tijden aanbreken omdat ze geen regelmatig inkomen had. Het werd tijd dat ze op zoek ging naar een baan, maar het was al zo moeilijk om ’s morgens uit bed te komen en een deprimerende baan van negen tot vijf zou de zaak er niet beter op maken. Maar het zou wel helpen om de rekeningen te betalen. Holly zuchtte diep. Er waren zo veel dingen die ze helemaal in haar eentje moest regelen en die gedachte deprimeerde haar. Ze moest mensen om zich heen hebben, zodat ze geen tijd had voor zulke deprimerende gedachten. Mensen als Denise en Sharon slaagden er altijd in haar gedachten af te leiden. Ze belde haar moeder om te vragen of het goed was als ze langskwam.

‘Natuurlijk kun je komen, lieverd, je bent altijd welkom.’ Fluisterend liet ze erop volgen: ‘Als je maar weet dat Richard hier is.’ Verdomme! Waarom kwam die vent ineens zo vaak op bezoek?

Toen Holly dat hoorde, overwoog ze regelrecht naar huis te gaan, maar ze overtuigde zichzelf ervan dat ze zich aanstelde. Hij was haar broer en hoe irritant hij ook was, ze kon hem niet eeuwig ontlopen.

Het was verschrikkelijk lawaaierig en druk in huis toen Holly arriveerde. Het was net als vroeger, uit alle kamers klonk geschreeuw en gegil. Haar moeder zette net een extra bord op tafel. ‘O, mam, je had moeten zeggen dat jullie gingen eten,’ zei Holly terwijl ze haar armen om haar heen sloeg en haar een kus gaf.

‘Waarom? Heb je al gegeten?’

‘Nee. Eerlijk gezegd rammel ik van de honger, maar ik hoop dat ik je niet al te veel last bezorg.’

‘Helemaal niet, kind. Het betekent alleen dat die arme Declan de rest van de dag niets te eten krijgt,’ zei ze plagend tegen haar zoon die aan tafel ging zitten. Hij trok een gezicht tegen haar.

Deze keer was de sfeer veel relaxter of misschien had het de vorige keer aan Holly gelegen omdat ze zo gespannen was.

‘Zo, harde werker, waarom ben je vandaag niet naar de academie?’ vroeg ze sarcastisch.

‘Ik ben de hele ochtend op de academie geweest,’ antwoordde hij en trok weer een gezicht. ‘En om acht uur ga ik weer.’

‘Dat is erg laat,’ zei haar vader die jus over zijn hele bord schepte. Hij had altijd meer jus dan eten op zijn bord.

‘Ja, maar de montagekamer was alleen op dat uur nog vrij.’

‘Hebben jullie maar één montagekamer, Declan?’ vroeg Richard.

‘Ja.’ Hij was echt een prater.

‘En hoeveel studenten zijn er?’

‘Het is maar een kleine groep, we zijn met z’n twaalven.’

‘Hebben ze geen geld voor meer?’

‘Waarvoor? Voor studenten?’ plaagde Declan.

‘Nee, voor nog een montagekamer.’

‘Nee, het is maar een kleine filmacademie.’

‘Ik neem aan dat de grotere academies in dat opzicht beter zijn uitgerust, dat ze in alles beter zijn.’

En dat was de sarcastische opmerking waar ze allemaal op zaten te wachten.

‘Dat zou ik niet zeggen, de faciliteiten zijn het neusje van de zalm, maar omdat er minder studenten zijn, is de outillage ook minder uitgebreid. En de docenten zijn niet minder goed dan de docenten aan de grotere academies. Ze zijn juist beter, want naast lesgeven werken ze ook in de filmindustrie. Met andere woorden ze brengen de theorie in de praktijk en schotelen ons niet alleen droge leerstof voor.’

Eén-nul, Declan, dacht Holly en knipoogde naar hem.

‘Ik neem aan dat ze niet veel verdienen en dus geen andere keus hebben dan daarnaast ook les te geven.’

‘Richard, in de filmindustrie valt een heel goede boterham te verdienen. Jij hebt het over mensen die jaren voor doctorandus studeren—’

‘O, kun jij dan een graad behalen?’ Richard was verbaasd. ‘Ik dacht dat je gewoon een of andere cursus volgde.’

Declan stopte abrupt met eten en keek Holly geschokt aan. Gek hoe Richard’s onwetendheid nog steeds iedereen verbijsterde.

‘Wie maken, denk je, die programma’s over tuinieren waar jij zo graag naar kijkt, Richard?’ mengde Holly zich in het gesprek. ‘Dat zijn heus geen mensen die gewoon een of andere cursus hebben gevolgd.’

Het was nog nooit bij hem opgekomen dat je dan over bepaalde vaardigheden moest beschikken. ‘Dat zijn hele leuke programma’s,’ beaamde hij.

‘Waar gaat je project over, Declan?’ vroeg Frank.

Declan kauwde en slikte. ‘O, het is te ingewikkeld om uit te leggen, maar het gaat voornamelijk over het uitgaansleven van Dublin.’

‘Ooo, komen wij er ook in voor?’ vroeg Ciara opgewonden. Voor haar doen was ze opvallend stil geweest.

‘Ja, misschien breng ik de achterkant van je hoofd in beeld,’ grapte hij.

‘Goh, ik kan niet wachten om het te zien,’ zei Holly bemoedigend.

‘Bedankt.’ Declan legde zijn mes en vork neer en begon te lachen. ‘Hé, wat hoor ik nu? Doe je volgende week mee aan een karaokewedstrijd?’

‘Wat?’ gilde Ciara met uitpuilende ogen.

Holly deed net alsof ze niet wist waar hij het over had.

‘Ah, kom op, Holly!’ drong Declan aan. ‘Danny heeft het me verteld!’ zei hij tegen de anderen aan tafel. ‘Danny is de eigenaar van de tent waar ik een poosje geleden een schnabbel had en hij vertelde me dat Holly aan een karaokewedstrijd meedoet.’

Iedereen was enthousiast en zei dat het geweldig was. Holly weigerde het toe te geven. ‘Declan, Daniel neemt je gewoon in de maling. Iedereen weet toch dat ik niet kan zingen! Kom nou toch,’ zei ze tegen de anderen aan tafel. ‘Heus, als ik aan een karaokewedstrijd meedeed, zou ik het jullie allemaal vertellen.’ Ze lachte alsof de gedachte volkomen belachelijk was. En die wás ook belachelijk.

‘Holly!’ zei Declan lachend. ‘Ik heb je naam op de lijst gezien. Lieg niet!’

Holly legde haar mes en vork neer, ze had ineens geen honger meer.

‘Holly, waarom heb je ons niet verteld dat je aan een zangwedstrijd mee gaat doen?’ vroeg haar moeder.

‘Omdat ik niet kan zingen!’

‘Waarom doe je het dan?’ Ciara barstte in lachen uit.

Ze kon het net zo goed vertellen, anders zou Declan de waarheid uit haar slaan en ze vond het vervelend tegen haar ouders te liegen.

‘Goed, het is een ingewikkeld verhaal, maar het komt erop neer dat Gerry mij maanden geleden heeft opgegeven omdat hij echt wil dat ik het doe en ik heb het gevoel dat ik het moet doen, ook al wil ik het helemaal niet. Ik weet het, het is stom.’

Ciara hield abrupt op met lachen.

Toen haar familie haar aanstaarde, had Holly het gevoel dat ze geestelijk niet in orde was. Nerveus streek ze haar haar achter haar oren.

‘Nou, ik vind het een geweldig idee,’ verkondigde haar vader plotseling.

‘Ja,’ viel haar moeder hem bij, ‘en we zullen je allemaal aanmoedigen.’

‘Nee, mam, je hoeft echt niet te komen. Het is niets bijzonders.’

‘Ik peins er niet over weg te blijven als mijn zus aan een zangwedstrijd meedoet,’ verklaarde Ciara.

‘Oké,’ zei Richard, ‘dan gaan we dus allemaal. Ik ben nog nooit naar karaoke geweest. Het zal...’ – hij zocht naarstig naar het juiste woord – ‘leuk zijn.’

Holly kreunde en kneep haar ogen dicht. Waarom was ze niet regelrecht naar huis gegaan? Declan lachte hysterisch. ‘Ja, Holly, het zal... hmmm...’ zei hij terwijl hij over zijn kin krabde, ‘...leuk zijn!’

‘Wanneer is het?’ Richard pakte zijn agenda.

‘Eh... zaterdag,’ loog Holly en Richard schreef het op.

‘Niet waar!’ riep Declan. ‘Het is aanstaande dinsdag, liegbeest!’

‘Shit!’ riep Richard tot ieders verbazing. ‘Heeft iemand tippex?’

==

Holly moest ieder ogenblik naar het toilet. Ze was zenuwachtig en had de vorige nacht nauwelijks geslapen. Ze zag er net zo beroerd uit als ze zich voelde. Haar ogen waren bloeddoorlopen, ze had dikke wallen en haar lippen waren kapot omdat ze er voortdurend op beet.

De grote dag was aangebroken. Haar ergste nachtmerrie werd bewaarheid. Ze moest voor een publiek zingen.

Holly zong nog niets eens onder de douche uit angst dat de spiegel boven de wastafel zou barsten. Maar ze had vandaag verdomme wel heel veel tijd in de badkamer doorgebracht. Er was geen beter laxeermiddel dan nervositeit en Holly had het gevoel dat ze in één dag vijf kilo was kwijtgeraakt. Zoals altijd werd ze door haar vriendinnen en familie gesteund. Ze stuurden haar wenskaarten waarop ze haar veel succes toewensten en Sharon en John hadden zelfs een boeket bloemen gestuurd, dat ze naast haar halfdode orchidee op de tochtvrije en van warme luchtstromen gespeende salontafel had gezet. Denise had haar ‘ontzettend leuk’ een condoléancekaart gestuurd.

Holly trok de jurk aan die ze in opdracht van Gerry vorige maand had gekocht en vervloekte hem aan een stuk door. Ze had veel grotere zorgen aan haar hoofd dan irrelevante kleine details, bij voorbeeld hoe ze eruitzag. Ze liet haar haar loshangen, zodat er zo weinig mogelijk van haar gezicht te zien was en bracht een hele dikke laag waterproof mascara op alsof dat haar ervan zou weerhouden te gaan huilen. Ze voorzag dat de avond in tranen zou eindigen. Ze beschikte altijd over paranormale gaven wanneer ze aan het begin van de meest vreselijke dag van haar leven stond.

John en Sharon haalden Holly met een taxi op. Ze weigerde tegen hen te praten en vervloekte iedereen omdat ze haar dwongen om dit te doen. Ze voelde zich lichamelijk ziek en kon geen seconde stil zitten. Telkens wanneer de taxi voor een rood stoplicht stopte, overwoog ze uit de auto te springen en voor haar leven te rennen, maar tegen de tijd dat ze haar moed bijeen had geraapt sprong het licht op groen. Ze wrong nerveus haar handen en knipte, om zichzelf bezig te houden, steeds haar handtasje open en dicht terwijl ze Sharon wijsmaakte dat ze iets zocht.

‘Ontspan je, Holly,’ zei Sharon sussend. ‘Het komt allemaal goed.’

‘Donder toch op,’ snauwde ze.

De rest van de rit werd zwijgend afgelegd, zelfs de taxichauffeur zei niets. Na een zeer gespannen rit bereikten ze eindelijk Hogan’s en John en Sharon hadden hun handen vol een razende en tierende Holly – die onder andere schreeuwde dat ze nog liever in de rivier de Liffey sprong – te kalmeren en haar over te halen om mee naar binnen te gaan. Tot Holly’s afgrijzen was Hogan’s afgeladen en moest ze zich door de menigte persen naar de tafel die haar familie bezet hield (zoals verzocht, vlak naast de toiletten).

Richard zat heel ongemakkelijk op een kruk en leek volkomen misplaatst in zijn kostuum. ‘Vertel eens wat de regels zijn, vader. Wat moet Holly doen?’ Holly’s vader legde de ‘regels’ van karaoke aan Richard uit en Holly werd nog zenuwachtiger.

‘Goh, dat is geweldig, nietwaar?’ zei Richard terwijl hij vol ontzag om zich heen keek.

Holly geloofde niet dat hij ooit eerder in een discotheek was geweest.

De aanblik van het podium joeg Holly doodsangst aan, het was veel groter dan ze verwacht had en er hing een gigantisch scherm aan de muur zodat het publiek de teksten van de liedjes kon zien. Jack zat met zijn arm om Abbey’s schouders; ze glimlachten haar allebei bemoedigend toe. Holly keek hen chagrijnig aan en wendde haar ogen af.

‘Holly, er is net zo iets geks gebeurd,’ zei Jack lachend. ‘Herinner je nog die vent Daniel die we vorige week hebben ontmoet?’

Holly staarde alleen naar zijn bewegende lippen. Het interesseerde haar geen zier wat hij zei. ‘Nou, Abbey en ik waren hier als eerste om de tafel bezet te houden en toen we elkaar kusten kwam hij naar ons toe en fluisterde in mijn oor dat jij vanavond zou komen. Hij dacht dat wij bij elkaar hoorden en dat ik buiten de pot pieste!’ Jack en Abbey lachten allebei hysterisch.

‘Wat walgelijk,’ zei Holly en draaide zich om.

‘Nee,’ probeerde Jack uit te leggen. ‘Hij wist niet dat we broer en zus zijn. Ik moest hem uitleggen—’ Jack maakte de zin niet af toen Sharon hem waarschuwend aankeek.

‘Hoi, Holly,’ zei Daniel terwijl hij met een klembord in zijn hand op haar toeliep. ‘Oké, de volgorde van vanavond is als volgt: eerst treedt een meisje op dat Margaret heet, dan een jongen die Keith heet en dan jij. Is dat goed?’

‘Dus ik ben derde...’

‘Ja, na—’

‘Meer hoef ik niet te weten,’ snauwde Holly onbeleefd. Ze wilde helemaal niet in deze stomme discotheek zijn. Ze wilde dat iedereen eens ophield met haar lastig te vallen en dat ze haar met rust lieten, zodat ze hen het allerslechtste kon toewensen. Ze wilde dat ze door de grond kon zakken, dat er een natuurramp plaats vond en iedereen het gebouw moest verlaten. Dat was eigenlijk een heel goed idee. Ze zocht naarstig naar het brandalarm, maar Daniel praatte nog steeds tegen haar.

‘Luister, Holly, het spijt me dat ik je nog een keer lastig moet vallen, maar kun jij me vertellen wie van je vriendinnen Sharon is?’ Hij keek alsof hij bang was dat ze hem zou aanvliegen. Dat was zijn verdiende loon, dacht ze en kneep haar ogen samen.

‘Zij daar,’ zei Holly geïrriteerd en wees naar Sharon. Toen vroeg ze verontrust: ‘Wacht eens even. Waarom wil je dat weten?’

‘O, ik wilde me even verontschuldigen voor die keer dat we elkaar aan de telefoon hadden.’ Hij maakte aanstalten om naar Sharon toe te lopen.

‘Waarom?’ vroeg Holly met een paniekerig stemmetje en hij bleef staan.

‘O, we hadden vorige week een klein meningsverschil.’ Hij keek haar verward aan.

‘Dat is helemaal niet nodig, ze is het waarschijnlijk al lang vergeten,’ stamelde ze. Dit was het laatste waar ze op zat te wachten.

‘Ja, maar ik wil toch graag mijn excuses aanbieden,’ zei hij en liep naar Sharon.

Holly sprong op van haar kruk.

‘Hoi Sharon, ik ben Daniel. Ik wilde nog even mijn excuses aanbieden voor het misverstand over de telefoon vorige week.’

Sharon keek hem aan alsof zijn haar in de brand stond. ‘Misverstand?’

‘Ja, over de telefoon.’

John sloeg beschermend zijn arm om haar middel.

‘Over de telefoon?’

‘Eh... ja, over de telefoon,’ knikte hij.

‘Hoe heet je ook alweer?’

‘Eh... Daniel.’

‘En wij hebben elkaar over de telefoon gesproken?’ zei Sharon die begon te glimlachen.

Achter Daniel’s rug gebaarde Holly wild naar haar. Daniel schraapte nerveus zijn keel. ‘Ja, je hebt de discotheek vorige week gebeld en toen nam ik op. Weet je het nu weer?’

‘Nee, schat, je hebt de verkeerde voor je,’ zei Sharon.

John keek Sharon vuil aan omdat ze hem schat noemde – als hij het voor het zeggen had zou hij hem vertellen dat hij kon opdonderen. Daniel streek met zijn hand door zijn haar en maakte een nog verwardere indruk dan de anderen en draaide zich naar Holly om.

Holly knikte verwoed naar Sharon.

‘O...’ zei Sharon en keek alsof ze het zich eindelijk herinnerde. ‘O, Daniel!!’ riep ze een beetje te enthousiast. ‘Hemel, neem me niet kwalijk, mijn hersencellen zijn niet meer wat ze waren.’ Ze lachte als een waanzinnige. ‘Waarschijnlijk te veel van dit goedje.’ Lachend pakte ze haar drankje.

Daniel keek opgelucht. ‘Mooi, ik dacht even dat ik gek was geworden! Dus je herinnert je ons telefoongesprek?’

‘O, dat gesprek! Luister, maak je geen zorgen,’ zei ze en maakte een afwimpelend gebaar.

‘Ik heb de zaak pas enkele weken geleden overgenomen en ik wist niet precies hoe alles georganiseerd was vanavond.’

‘O, maak je geen zorgen... we hebben allemaal tijd nodig... om ons aan te passen... nietwaar?’ Sharon keek naar Holly om te zien of ze de juiste dingen zei.

‘Oké dan. Nou, het is leuk je eindelijk in levende lijve te ontmoeten,’ zei Daniel lachend. ‘Zal ik een kruk voor je halen?’ zei hij in een poging grappig te zijn.

Sharon en John zaten op hun krukken en keken hem zwijgend aan omdat ze geen van tweeën wisten wat ze tegen deze eigenaardige man moesten zeggen.

John keek achterdochtig toen Daniel wegliep.

‘Waar ging dat over?’ schreeuwde Sharon naar Holly zodra hij buiten gehoorsafstand was.

‘O, dat leg ik je later wel uit,’ zei Holly terwijl ze zich naar het podium omdraaide toen de dj het podium betrad.

‘Goedenavond, dames en heren!’ kondigde hij aan.

‘Goedenavond!’ riep Richard opgewonden. Holly sloeg haar ogen ten hemel.

‘We gaan een spannende avond tegemoet...’ Hij praatte door met zijn dj-stem, terwijl Holly nerveus van haar ene been op haar andere wiebelde. Ze had weer hoge nood.

‘Dus eerst gaan we luisteren naar Margaret uit Tallaght die de titelsong My Heart Will Go On van Celine Dion uit de film Titanic gaat zingen. Een applaus voor Margaret!’ Het publiek ging uit zijn dak. Holly’s hart sloeg op hol. Het moeilijkste liedje van de hele wereld, natuurlijk!

Toen Margaret begon te zingen, werd het zo stil in de zaal dat je bijna een speld kon horen vallen. Holly keek om zich heen en bestudeerde de gezichten van de aanwezigen. Iedereen staarde vol ontzag naar Margaret, haar familie ook, de verraders. Ze zong met gesloten ogen en zo hartstochtelijk alsof ze elke regel van dat lied had beleefd. Holly haatte haar en overwoog haar te laten struikelen als ze terugliep naar haar plaats in de zaal.

‘Was dat niet ongelooflijk?’ vroeg de dj. Het publiek juichte weer en Holly bereidde zich erop voor dat ze geen gejuich zou horen wanneer zij had gezongen. ‘De volgende is Keith. Misschien herinneren jullie je hem nog als de winnaar van vorig jaar. Hij zingt Coming to America van Neil Diamond. Een warm applaus voor Keith!’ Holly hoefde verder niets meer te horen en haastte zich naar het toilet.

Ze ijsbeerde langs de wastafels en probeerde kalm te worden. Haar knieën knikten, haar maag leek een loden bal en ze proefde gal. Ze bekeek zichzelf in de spiegel en probeerde diep en rustig adem te halen. Dat had niet het beoogde resultaat, het maakte haar alleen maar duizelig. Het publiek applaudisseerde en Holly bevroor. Nu was zij aan de beurt.

‘Was Keith niet geweldig, dames en heren?’

Gejuich.

‘Misschien gaat Keith een record vestigen door twee jaar achter elkaar te winnen! Nou, veel beter dan dit kan het niet worden!’

Het zou veel slechter worden.

‘De volgende deelneemster is een nieuwkomer. Zij heet Holly en gaat voor ons zingen...’

Holly ging snel een toilet in en sloot zichzelf op. Niemand zou haar er nog uit krijgen.

‘Dus, dames en heren, een applaus voor Holly!’

Er werd enthousiast geapplaudisseerd.

==

==

Hoofdstuk veertien

==

Het was drie jaar geleden dat Holly op het podium was geklommen om voor het eerst van haar leven karaoke te doen en toevalligerwijs waren er sinds dat debuut drie jaar verstreken.

Een grote groep vrienden was naar het buurtcafé in Swords gegaan om de dertigste verjaardag van een van hen te vieren. Holly was verschrikkelijk moe geweest omdat ze de afgelopen twee weken had overgewerkt. Ze was helemaal niet in de stemming om uit te gaan. Het enige wat ze wilde, was naar huis, lekker lang in bad liggen, haar minst sexy pyjama aantrekken, bergen chocola eten en samen met Gerry op de bank tv kijken.

Nadat ze de hele weg van Blackrock naar Sutton Station in een overvolle trein had gestaan, was Holly beslist niet in de stemming om in een benauwd café die beproeving nog eens te doorstaan. Ze stond met de ene helft van haar gezicht tegen het raam gedrukt en de andere helft zat klem onder de zwetende, stinkende oksel van een bijzonder onhygiënische man. Achter haar stond een man wiens zware adem, die vreselijk naar alcohol stonk, ze duidelijk in haar nek voelde. Het maakte het er niet beter op dat de man, elke keer dat de trein overhelde, ‘per ongeluk’ zijn dikke bierbuik tegen haar rug duwde. Ze had deze beproeving twee weken lang zowel ’s morgens als ’s avonds moeten doorstaan en kon er niet meer tegen. Ze wilde haar pyjama.

Eindelijk arriveerde ze op Sutton Station en die slimme mensen daar vonden het een fantastisch idee om allemaal in de trein te stappen terwijl de anderen uit wilden stappen. Het duurde heel lang tot ze zich een weg door de opdringerige menigte had gebaand en tegen de tijd dat ze op het perron stond zag ze haar bus wegrijden, vol met vrolijke mensen die naar haar lachten. En omdat het na zessen was, was het koffiehuis dicht en moest ze een half uur in de vrieskou staan wachten tot de volgende bus kwam. En toen had ze helemaal zin om lekker voor de kachel te gaan zitten.

Maar een fijn avondje thuis zat er niet in. Haar geliefde echtgenoot had andere plannen. Toen ze moe en heel erg kwaadaardig thuis kwam, was het huis vol en klonk er bonkende muziek. Mensen die ze niet eens kende slenterden met blikjes bier door haar woonkamer en ploften neer op de bank, waar ze de komende uren had willen doorbrengen. Gerry stond bij de cd-speler en speelde voor dj terwijl hij zijn best deed om cool te lijken. Ze had hem nog nooit van haar leven zo slecht op zijn gemak gezien.

‘Wat mankeert jou?’ vroeg Gerry, nadat ze naar boven naar was gestormd en haar toevlucht in de slaapkamer had gezocht.

‘Gerry, ik ben moe, ik ben kwaad, ik ben niet in de stemming vanavond feest te vieren en jij hebt me niet eens gevraagd of het goed was al die mensen uit te nodigen. Tussen twee haakjes, wie zijn dat allemaal?’ schreeuwde ze.

‘Het zijn vrienden van Conor en tussen twee haakjes, dit is ook mijn huis!’ schreeuwde hij terug.

Holly drukte haar vingers tegen haar slapen en masseerde zachtjes haar hoofd. Ze had zo’n hoofdpijn en de muziek maakte haar gek.

‘Gerry,’ zei ze rustig en probeerde kalm te blijven, ‘ik zeg niet dat je geen mensen mag uitnodigen. Het zou alleen fijn zijn als je het van tevoren had gepland en het mij had verteld. Dan zou het me niet kunnen schelen, maar niet vandaag nu ik zo moe ben.’ Haar stem werd met elk woord zwakker en zwakker. ‘Ik wilde me gewoon even ontspannen in mijn eigen huis.’

‘O, het is elke dag hetzelfde met jou,’ snauwde hij. ‘Je hebt nooit meer ergens zin in. Het is elke avond hetzelfde liedje. Je komt chagrijnig thuis en snauwt alleen maar tegen me!’

Holly’s mond viel open. ‘Pardon! Ik heb heel hard gewerkt!’

‘Ik ook, maar je hoort mij niet elke keer snauwen als ik mijn zin niet krijg.’

‘Gerry, het gaat er niet om dat ik mijn zin moet krijgen, het gaat erom dat jij de hele straat uitnodigt om—’

‘het is vrijdag,’ schreeuwde hij. ‘het is weekend! Wanneer ben jij voor het laatst uit geweest? Laat je werk toch eens zitten en ga eens uit je bol. Gedraag je toch niet steeds als een oma!’ Hij stormde de slaapkamer uit en sloeg de deur achter zich dicht.

Nadat ze een hele poos in de slaapkamer had doorgebracht en Gerry haatte en van een scheiding droomde, slaagde ze erin kalmer te worden en rationalistisch na te denken over wat hij had gezegd. En hij had gelijk. Oké, hij had geen gelijk in de manier waarop hij het onder woorden had gebracht, maar ze was inderdaad de hele maand al chagrijnig en kattig, en dat wist ze.

Holly was iemand die om vijf uur ’s middags klaar was met haar werk en om één minuut over vijf haar computer had uitgezet, het licht had uitgedaan, haar bureau had opgeruimd en naar buiten rende om haar trein te halen, of haar werkgevers dat nou leuk vonden of niet. Ze nam nooit werk mee naar huis, maakte zich nooit druk over de toekomst van het bedrijf, omdat het haar eerlijk gezegd niets kon schelen, en meldde zich maandagochtend zo vaak mogelijk ziek zonder dat ze het risico liep ontslagen te worden. Maar toen ze op zoek was naar een andere baan had ze wegens een kortstondig gebrek aan concentratie een kantoorbaan genomen, waarbij ze gedwongen was administratie mee naar huis te nemen, tot laat in de avond te werken en zich zorgen te maken over het bedrijf en daar was ze helemaal niet blij mee. Hoe ze het klaarspeelde om daar al een maand te werken was iedereen een raadsel, maar Gerry had niettemin gelijk. Au, het deed zelfs pijn dat te denken. Ze was in weken niet met hem of haar vriendinnen uit geweest en ze viel elke avond in slaap zodra ze haar kussen rook. Nu ze erover nadacht, was dat waarschijnlijk Gerry’s grootste probleem en niet het feit dat ze kattig was.

Maar vanavond zou het anders zijn. Ze nam zich voor haar verwaarloosde vriendinnen en echtgenoot te laten zien dat ze nog steeds de onverantwoordelijke, gekke en frivole Holly was die hen allemaal onder de tafel kon drinken en nog altijd in een rechte lijn naar huis kon lopen. Deze voorstelling van dolle streken begon met thuis cocktails maken. Alleen de hemel wist wat erin zat, maar ze hadden het gewenste effect en om elf uur liepen ze dansend en zingend over straat naar de pub, waar een karaoke-avond werd gehouden. Holly eiste dat ze als eerste het podium mocht betreden en viel de dj net zo lang lastig tot ze haar zin kreeg. Het café was tot de nok gevuld en er was die avond een verschrikkelijk lawaaierige groep die een vrijgezellenavond hield. Het was alsof er uren eerder een filmploeg in het café was neergestreken en alles in gereedheid had gebracht voor een noodlottige scène. Ze hadden het niet beter kunnen doen.

De enthousiaste dj kondigde Holly als een professionele zangeres aan, want hij had al haar leugens als zoete koek geslikt. Gerry lachte zo hard dat hij geen woord meer kon uitbrengen en kneep al die tijd zijn ogen stijf dicht, maar ze was vastbesloten hem te laten zien dat ze nog steeds uit haar bol kon gaan. Hij hoefde nog niet aan een scheiding te denken. Holly besloot om Like a Virgin te zingen en droeg het nummer op aan de man die de volgende dag ging trouwen. Ze had nog nooit zo veel mensen zo hard boe horen roepen toen ze begon te zingen. Maar ze was zo dronken dat het haar niet kon schelen en ze zong voor haar echtgenoot die tenminste de enige leek te zijn die niet vreselijk chagrijnig keek.

Toen mensen voorwerpen naar het podium begonnen te gooien en de dj het publiek aanmoedigde nog harder boe te roepen, vond Holly dat ze haar taak had volbracht. Toen ze hem de microfoon teruggaf, werd er zo hard gejuicht dat mensen uit het aangrenzende café binnen kwamen rennen. Dus waren er nog meer mensen die zagen dat Holly struikelde toen ze op haar stilettohakken het trapje van het podium afdaalde en plat op haar gezicht viel. En allemaal waren ze er getuige van dat haar rok over haar hoofd viel zodat iedereen haar oude, ooit witte maar inmiddels grijze onderbroek zag, omdat Holly niet de moeite had genomen om na haar werk ander ondergoed aan te trekken.

Holly werd naar het ziekenhuis gebracht om haar gebroken neus te laten behandelen.

Gerry lachte zo hard dat hij geen stem meer had en Denise en Sharon deden een duit in het zakje door foto’s van de plaats van het misdrijf te maken, die Denise vervolgens als uitnodigingskaarten voor haar kerstfeest gebruikte met de tekst: ‘Laten we ladderzat door het leven gaan!’

Holly zwoer om nóóit meer karaoke te doen.